Η λήθη της εξουσίας και η ηλιθιότητα του φασισμού

[στιγμές από τα κρατικά και παρακρατικά φυλετικά πογκρόμ στη ναζιστική Γερμανία] Ένα ατελείωτο σήριαλ διαδραματίζεται τις τελευταίες ημέρες με αφορμή το θλιβερό κι εμετικό περιστατικό της κακοποίησης και του βιασμού της 15χρονης στην Πάρο. Το τραγικό αυτό συμβάν έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά άλλων περιστατικών κοινωνικού κανιβαλισμού και βαρβαρότητας που τον τελευταίο καιρό αποτελούν μια άγρια πτυχή της καθημερινότητας. Δε θα σταθούμε τόσο στο περιστατικό αυτό καθ' αυτό. Έχουμε στο παρελθόν τοποθετηθεί πάμπολλες φορές για τη χυδαιότητα που κουβαλάει ένας πολιτισμός δύναμης και πατριαρχίας, επιβολής και σεξισμού. Θα σταθούμε όμως στους συνήθης ύποπτους παραγωγούς, σκηνοθέτες κι ηθοποιούς που εμφανίζονται μετά από τέτοια περιστατικά για να αποφέρουν κάθαρση στο έγκλημα σε ζωντανή και παράλληλη σύνδεση με την κοινή γνώμη. Μπάτσοι, δικαστές, media και φασίστες μας έχουν συνηθίσει τον τελευταίο καιρό σε τέτοια παιχνιδάκια. Από την υπόθεση Καντάρη έως την υπόθεση Λαζανά, το έργο είναι γνωστό: στοχοποίηση όλων των μεταναστών με βάση την ναζιστική λογική της συλλογικής ευθύνης και γενικευμένο φυλετικό πογκρόμ. Αυτοί που επικαλούνται λοιπόν πως το έγκλημα έχει γονίδια κι εθνικές καταγωγές, αυτοί που οργανώνουν σκούπες και πογκρόμ κατά των μεταναστών για να αντιμετωπίσουν την "αλλοδαπή εγκληματικότητα" θα πρέπει κάποια στιγμή να εξηγήσουν σε όλους μας γιατί ποτέ έως τώρα δεν ασχολήθηκαν με τον ίδιο τρόπο και τις ίδιες μεθόδους με την "γηγενή εγκληματικότητα". Όσο αποτρόπαια, εξοργιστικά και απεχθή είναι αυτά που ακούμε και διαβάζουμε τις τελευταίες ημέρες πως διαδραματίστηκαν στην Πάρο, τόσο αποτρόπαια, εξοργιστικά και απεχθή είναι αυτά που διαδραματίστηκαν ή εξιχνιάστηκαν τις τελευταίες ημέρες στη Λέσβο (1, 2), στη Σάμο, στην Πάτρα, στην Πρέβεζα, στην Λαμία, στην Κρήτη. Μόνο που στο προκείμενο το έγκλημα ήταν ημεδαπό, οι βιαστές κι οι δολοφόνοι ήταν έλληνες. Για αυτό και δεν ακούσαμε και δε διαβάσαμε τίποτα πέρα από κάτι τυπικά μονόστηλα και τηλεοπτικά μονόλεπτα που εξυπηρετούσαν μονάχα μια θεαματική καταγραφή που όπως και να το κάνουμε σοκάρει και πουλάει και φυσικά στις κατά τόπους κοινωνίες της επικράτειας δεν μπορεί να κρυφτεί. Από εκεί και πέρα, ούτε αναλύσεις, ούτε επιχειρηματολογίες, ούτε ζωντανές συνδέσεις, ούτε συσκέψεις των αρμόδιων υπουργείων, ούτε ανακοινώσεις των γραφείων τύπου των εσμών του φασισμού στην Ελλάδα, ούτε επερωτήσεις στη Βουλή, ούτε ενορχηστρωμένα δημοκρατικά και φασιστικά πογκρόμ. Φαίνεται πως στους έλληνες βιαστές και δολοφόνους χωράν συγχωροχάρτια, εικασίες για πλεκτάνες, αμφιβολίες για τις απεχθείς πράξεις και πολλές φορές εμετική πατριαρχική κατανόηση... Ας μη γελιέται λοιπόν κανείς. Η ευαισθησία των νόμων, των θεσμών και των φασιστικών καθαρμάτων για τα θύματα δεν είναι τίποτα περισσότερο από υποκρισία με το αζημίωτο. Όσοι λοιπόν κόπτονται για το καλό των (κακόμοιρων) ελλήνων ας ξεκινήσουν σκούπες και κυνήγι κεφαλών στους έλληνες βιαστές και δολοφόνους (και κατά φυλετική επέκταση σε όλους τους έλληνες-εγκληματίες) γιατί η κοινή δημοκρατική και φασιστική επιχειρηματολογία πως το έγκλημα έχει γονίδια (που κατάγονται από την ανατολή) καταρρίπτεται στα ορεινά και παραθαλάσσια της επικράτειας για την οποία έχουν ορκιστεί ως νταβατζήδες. Κι επειδή οι αντιστεκόμενοι χόρτασαν από τη λήθη και την ηλιθιότητα που τελευταία σερβίρεται με το κιλό, ας γνωρίζουν οι προστάτες του πολίτη και της φυλής πως ένα κύμα οργής αρκεί για να τους σαρώσει.  thersitis