ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ 114 ΜΕΡΕΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΗ PHONE MARKETING
Στις 21 Μαρτίου εμείς οι εργαζόμενοι στη Phone Marketing προχωρήσαμε σε μια σκληρή απεργία διαρκείας ενάντια στο μέτρο της εκ περιτροπής εργασίας που προσπάθησε να μας επιβάλλει η εργοδοσία (δηλαδή να δουλεύουμε με ένα 8ωρο την εβδομάδα για 140 ευρώ το μήνα ).
Στη διάρκεια αυτών των 114 ημερών περιφρουρήσαμε σε καθημερινή βάση την απεργία μας, στήνοντας μικροφωνική αντιπληροφόρησης για να διαβάζονται τα κείμενα μας αλλά και όλα όσα μας έστελναν όσοι συμπαραστέκονταν σε αυτόν τον αγώνα. Πραγματοποιήσαμε παρεμβάσεις στην επιθεώρηση εργασίας, στο υπουργείο εργασίας και συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το χώρο εργασίας μας.
Δίπλα σε αυτόν τον αγώνα στάθηκαν αρκετές δεκάδες αλληλέγγυοι φορείς: κλαδικά-επιχειρησιακά σωματεία, σωματεία βάσης καθώς και σύλλογοι εργαζομένων, λαϊκές και τοπικές επιτροπές των γύρω περιοχών, συλλογικότητες και αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι αλλά και πολλοί μεμονωμένοι άνθρωποι στηρίζοντας αυτόν τον αγώνα με καθημερινή φυσική και ηθική παρουσία, όπως και οικονομική στήριξη γεγονός που μας βοήθησε αρκετά για να αντέξουμε σε αυτόν τον δύσκολο αγώνα δίνοντάς μας κουράγιο για τη κάθε παρά πέρα μέρα ύπαρξης σε αυτόν.
Καταφέραμε να αρθεί η αρχική πρόταση του εργοδότη για 1 μέρα εργασίας την εβδομάδα, με αποδοχή από τη πλευρά μας, μιας νέας συμφωνίας με σαφώς δυσμενέστερους όρους από την αρχική κατάσταση. Για τους επόμενους 3 μήνες μπαίνουμε σε καθεστώς ημιαπασχόλησης, δηλαδή 4ωρης πενθήμερης εργασίας με 15% μείωση των αποδοχών μας (στα πλαίσια όμως των παλιών συλλογικών συμβάσεων όσο αφορά το μισθολογικό) και στα μέσα Οκτώβρη επιστρέφουμε στα ωράριά μας με 15% μείωση.
Σίγουρα δε βελτιώθηκαν ούτε διατηρήθηκαν οι αρχικές συλλογικές συνθήκες εργασίας, αλλά αυτό δε πρέπει να μας πτοεί καθώς αυτός ο αγώνας θα συνεχιστεί και μέσα στο χώρο εργασίας. Ιδίως μετά την ίδρυση του επιχειρησιακού σωματείου μας, και πόσο μάλλον ενώ κατά τη διάρκεια αυτού του αγώνα αντλήσαμε εμπειρία αναγνωρίζοντας τη δύναμη του συλλογικού με διάφορες μορφές αντίστασης, που μας έδωσαν την δυνατότητα να μπορούμε εμείς να καθορίσουμε το πεδίο μάχης ενάντια στα νέα μέτρα του κράτους και των αφεντικών για τη δημιουργία σκλάβων.
Η εξέλιξη ίσως και να ήταν διαφορετική αν όλοι οι εργαζόμενοι συμμετείχαμε ενεργά στα συλλογικά μας όργανά από την αρχή ,με στόχο να παίρνονται οι αποφάσεις από τα κάτω, και οι ζυμώσεις που θα προέκυπταν να ήταν ικανές να συνδέσουν τους κοινωνικούς ταξικούς αγώνες πριν ακόμα βρεθούμε και εμείς σε αυτή τη θέση.
Επίσης, κατά την διάρκεια της απεργίας, θα μπορούσαμε, δίχως φόβο ,να πραγματοποιήσουμε δυναμικότερες και περισσότερες παρεμβάσεις, συγκεντρώσεις, διαμαρτυρίες και πορείες έξω από την εταιρεία καθώς και στο κέντρο της μητρόπολης μαζί με όλους όσους βιώνουν τις ίδιες απάνθρωπες συνθήκες επιβίωσης έτσι ωστε να ενωθούν οι επιμέρους αγώνες που εξελίσσονται καθημερινά αλλά και να εξαπλωθεί η ανάγκη για αντίσταση στην κοινωνία συνολικότερα.
Σε αυτό το κρίσιμο σημείο της ιστορίας που διανύουμε, η επίθεση των αφεντικών δεν έχει όρια, καταργώντας εργατικά κεκτημένα και δικαιώματα, κάνοντας μειώσεις σε συντάξεις, μισθούς και επιδόματα, έχοντας αποδημήσει το σύστημα υγείας και περίθαλψης και επιβάλλοντας σαν μόνη πραγματικότητα για εμάς την επισφάλεια και την ανεργία. Το αποτέλεσμα είναι η απόγνωση και η εξαθλίωση να σαρώνουν τον κοινωνικό ιστό, ενώ αυτή η επίθεση δεν θα σταματήσει να εντείνεται όσο τους δίνουμε χώρο.
Άρα δε μπορούμε να μιλήσουμε για νίκη ή για ήττα.
Είναι και αυτή μια στιγμή του αγώνα. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο καθένας από εμάς ξεχωριστά είναι ικανός να πάρει τη ζωή στα χέρια του μέσα και έξω από τους χώρους εργασίας, δρώντας συλλογικά και σεβόμενος τη διαφορετική αντίληψη, παίρνοντας αποφάσεις και συμμετέχοντας σε δυναμικές δράσεις, μέσα από οριζόντιες αδιαμεσολάβητες διαδικασίες μακριά από παραταξιακές και κομματικές λογικές, που περιχαρακώνουν τους κοινωνικούς και κατ’ επέκταση εργασιακούς αγώνες.
Άλλωστε έτοιμες συνταγές αγώνα και φόρμουλες κατάκτησης αξιοπρεπών συνθηκών επιβίωσης δεν υπάρχουν. Αυτές θα τις κατακτήσουμε από κοινού αρκεί να νικήσουμε το φόβο παίρνοντας τις ζωές μας στα χεριά μας για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα...
ΧΑΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕ ΔΟΘΗΚΑΝ ΠΟΤΕ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Μέσα και έξω από τη δουλειά…
Ε.Κ (Απεργός-Εργαζομένη στη Phone Marketing)
Στις 21 Μαρτίου εμείς οι εργαζόμενοι στη Phone Marketing προχωρήσαμε σε μια σκληρή απεργία διαρκείας ενάντια στο μέτρο της εκ περιτροπής εργασίας που προσπάθησε να μας επιβάλλει η εργοδοσία (δηλαδή να δουλεύουμε με ένα 8ωρο την εβδομάδα για 140 ευρώ το μήνα ).
Στη διάρκεια αυτών των 114 ημερών περιφρουρήσαμε σε καθημερινή βάση την απεργία μας, στήνοντας μικροφωνική αντιπληροφόρησης για να διαβάζονται τα κείμενα μας αλλά και όλα όσα μας έστελναν όσοι συμπαραστέκονταν σε αυτόν τον αγώνα. Πραγματοποιήσαμε παρεμβάσεις στην επιθεώρηση εργασίας, στο υπουργείο εργασίας και συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το χώρο εργασίας μας.
Δίπλα σε αυτόν τον αγώνα στάθηκαν αρκετές δεκάδες αλληλέγγυοι φορείς: κλαδικά-επιχειρησιακά σωματεία, σωματεία βάσης καθώς και σύλλογοι εργαζομένων, λαϊκές και τοπικές επιτροπές των γύρω περιοχών, συλλογικότητες και αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι αλλά και πολλοί μεμονωμένοι άνθρωποι στηρίζοντας αυτόν τον αγώνα με καθημερινή φυσική και ηθική παρουσία, όπως και οικονομική στήριξη γεγονός που μας βοήθησε αρκετά για να αντέξουμε σε αυτόν τον δύσκολο αγώνα δίνοντάς μας κουράγιο για τη κάθε παρά πέρα μέρα ύπαρξης σε αυτόν.
Καταφέραμε να αρθεί η αρχική πρόταση του εργοδότη για 1 μέρα εργασίας την εβδομάδα, με αποδοχή από τη πλευρά μας, μιας νέας συμφωνίας με σαφώς δυσμενέστερους όρους από την αρχική κατάσταση. Για τους επόμενους 3 μήνες μπαίνουμε σε καθεστώς ημιαπασχόλησης, δηλαδή 4ωρης πενθήμερης εργασίας με 15% μείωση των αποδοχών μας (στα πλαίσια όμως των παλιών συλλογικών συμβάσεων όσο αφορά το μισθολογικό) και στα μέσα Οκτώβρη επιστρέφουμε στα ωράριά μας με 15% μείωση.
Σίγουρα δε βελτιώθηκαν ούτε διατηρήθηκαν οι αρχικές συλλογικές συνθήκες εργασίας, αλλά αυτό δε πρέπει να μας πτοεί καθώς αυτός ο αγώνας θα συνεχιστεί και μέσα στο χώρο εργασίας. Ιδίως μετά την ίδρυση του επιχειρησιακού σωματείου μας, και πόσο μάλλον ενώ κατά τη διάρκεια αυτού του αγώνα αντλήσαμε εμπειρία αναγνωρίζοντας τη δύναμη του συλλογικού με διάφορες μορφές αντίστασης, που μας έδωσαν την δυνατότητα να μπορούμε εμείς να καθορίσουμε το πεδίο μάχης ενάντια στα νέα μέτρα του κράτους και των αφεντικών για τη δημιουργία σκλάβων.
Η εξέλιξη ίσως και να ήταν διαφορετική αν όλοι οι εργαζόμενοι συμμετείχαμε ενεργά στα συλλογικά μας όργανά από την αρχή ,με στόχο να παίρνονται οι αποφάσεις από τα κάτω, και οι ζυμώσεις που θα προέκυπταν να ήταν ικανές να συνδέσουν τους κοινωνικούς ταξικούς αγώνες πριν ακόμα βρεθούμε και εμείς σε αυτή τη θέση.
Επίσης, κατά την διάρκεια της απεργίας, θα μπορούσαμε, δίχως φόβο ,να πραγματοποιήσουμε δυναμικότερες και περισσότερες παρεμβάσεις, συγκεντρώσεις, διαμαρτυρίες και πορείες έξω από την εταιρεία καθώς και στο κέντρο της μητρόπολης μαζί με όλους όσους βιώνουν τις ίδιες απάνθρωπες συνθήκες επιβίωσης έτσι ωστε να ενωθούν οι επιμέρους αγώνες που εξελίσσονται καθημερινά αλλά και να εξαπλωθεί η ανάγκη για αντίσταση στην κοινωνία συνολικότερα.
Σε αυτό το κρίσιμο σημείο της ιστορίας που διανύουμε, η επίθεση των αφεντικών δεν έχει όρια, καταργώντας εργατικά κεκτημένα και δικαιώματα, κάνοντας μειώσεις σε συντάξεις, μισθούς και επιδόματα, έχοντας αποδημήσει το σύστημα υγείας και περίθαλψης και επιβάλλοντας σαν μόνη πραγματικότητα για εμάς την επισφάλεια και την ανεργία. Το αποτέλεσμα είναι η απόγνωση και η εξαθλίωση να σαρώνουν τον κοινωνικό ιστό, ενώ αυτή η επίθεση δεν θα σταματήσει να εντείνεται όσο τους δίνουμε χώρο.
Άρα δε μπορούμε να μιλήσουμε για νίκη ή για ήττα.
Είναι και αυτή μια στιγμή του αγώνα. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο καθένας από εμάς ξεχωριστά είναι ικανός να πάρει τη ζωή στα χέρια του μέσα και έξω από τους χώρους εργασίας, δρώντας συλλογικά και σεβόμενος τη διαφορετική αντίληψη, παίρνοντας αποφάσεις και συμμετέχοντας σε δυναμικές δράσεις, μέσα από οριζόντιες αδιαμεσολάβητες διαδικασίες μακριά από παραταξιακές και κομματικές λογικές, που περιχαρακώνουν τους κοινωνικούς και κατ’ επέκταση εργασιακούς αγώνες.
Άλλωστε έτοιμες συνταγές αγώνα και φόρμουλες κατάκτησης αξιοπρεπών συνθηκών επιβίωσης δεν υπάρχουν. Αυτές θα τις κατακτήσουμε από κοινού αρκεί να νικήσουμε το φόβο παίρνοντας τις ζωές μας στα χεριά μας για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα...
ΧΑΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕ ΔΟΘΗΚΑΝ ΠΟΤΕ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Μέσα και έξω από τη δουλειά…
Ε.Κ (Απεργός-Εργαζομένη στη Phone Marketing)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου