Νίκος Μιχαλολιάκος, ο μελαχροινός Άρειος

Τελικά τι είναι το Εθνικό Λαϊκό Κίνημα-Χρυσή Αυγή; Eνα ακραίο μόρφωμα τραμπούκων οι οποίοι εξασκούνται σε «θανατηφόρους μορφασμούς», ένας σύγχρονος κομματικός μηχανισμός, η Λάμψη του Φώσκολου με ίντριγκες, δολοπλοκίες και πλούσιο παρασκήνιο ή μία έξυπνη μπίζνα με επίκεντρο το Real Estate και τις εταιρείες Security;
Μπορεί να είναι όλα, μπορεί και τίποτα. Το βέβαιο μέχρι τώρα, πάντως, είναι πως η Χρυσή Αυγή συμπαρασύρεται σε όλα από τον πληθωρικό, γενικό γραμματέα της, τον Μανιάτη, Νίκο Μιχαλολιάκο.
«Χοντρός» ή «φίρερ»
Από την δεκαετία του ’80 έως και σήμερα, η Χρυσή Αυγή δεν έχτισε την καριέρα της στην εμπιστοσύνη των «ψηφοφόρων», αλλά όπως έχει καταγραφεί στις σελίδες της ιστορίας, σε απειλές, εκβιασμούς, «ξυλίκια» και σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή στις «ρουφιανιές» στην ΚΥΠ και την κρατική ασφάλεια. Το ισχυρότερο άρωμα όμως στα γραφεία της οργάνωσης ήταν η ταύτιση με το ναζιστικό καθεστώς.
Με αφετηρία το κόμμα της 4ης Αυγούστου το 1973 του Κ. Πλεύρη, ο νεαρός Μιχαλολιάκος διάγει εκρηκτικό βίο. Εμπλέκεται συχνά σε σοβαρά επεισόδια μαζί με συναγωνιστές του που είχαν κοινές απόψεις –π.χ., Αρ. Καλέντζης- με τον οποίο φαίνεται να πρωταγωνίστησαν στα επεισόδια της κηδείας Μάλλιου.
Όπως προκύπτει από το βιογραφικό του, για πρώτη φορά συλλαμβάνεται τον Ιούλιο του 1974 με αφορμή την εισβολή στην Κύπρο και τον ρόλο της Μεγάλης Βρετανίας. Ακολουθεί η σύλληψη του ’76 στην κηδεία του βασανιστή Μάλλιου και το 1978- πάντα σύμφωνα με το βιογραφικό του- «καταδικάζεται σε ένα χρόνο φυλάκισης «μέλος ακροδεξιάς εξτρεμιστικής οργάνωσης για κατοχή όπλων και εκρηκτικών». Τις παραπάνω τρεις εμπλοκές του με τις Αρχές τις χρησιμοποιεί ιδιαίτερα κυρίως όταν μιλάει σε νέα μέλη της Χρυσής Αυγής και όταν θέλει να προβάλλει τον εαυτό του ως «εθνικιστή επαναστάτη».
Υπάρχει, όμως, ένα λεπτό σημείο στο πως διαδραματίστηκαν τα πράγματα κυρίως για την υπόθεση του 1978. Σύμφωνα με δημοσίευμα του Ριζοσπάστη τον Αύγουστο του 1978 με τίτλο: «Η κλοπή όπλων στην Ελευθερούπολη και ο έφεδρος Μιχαλολιάκος», διαβάζουμε: «Τον Γενάρη του 1978 αποκαλύπτεται κλοπή 35 περιστρόφων από μονάδα επιστράτευσης της Ελευθερούπολης. Τον Αύγουστο του 1978 συλλαμβάνεται μια ομάδα 9 βομβιστών, ανάμεσα τους και ο φασίστας έφεδρος αξιωματικός Ν. Μιχαλολιάκος. Αποκαλύπτεται τότε, ότι οι εκρηκτικοί μηχανισμοί των βομβών που χρησιμοποιούσαν είχαν κλαπεί από διάφορες στρατιωτικές μονάδες. Ειδικότερα για τον Μιχαλολιάκο έγραφαν: «Παρ’ ότι σαν έφεδρος ανθυπολοχαγός ήταν κατηγορούμενος για κλοπή στρατιωτικού υλικού, του επιβλήθηκε η ποινή αλλαγής της ειδικότητας από αξιωματικό Καταδρομών σε αξιωματικό Σώματος Υλικού Πολέμου». Ακολουθεί η καθαίρεση του σε απλό στρατιώτη, αλλά εκείνος επιμένει να διαφημίζεται ότι η συγκεκριμένη καθαίρεση έγινε για ιδεολογικούς λόγους, πράγμα που φαίνεται πως δεν είναι αλήθεια από τα γεγονότα της εποχής.
Ακόμη και για τη φυλάκιση του, λόγω της εμπλοκής στα επεισόδια της κηδείας Μάλλιου, υποστηρίζει ότι και εκεί διώχθηκε λόγω ιδεολογίας. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι εκείνη τη ημέρα, ο ίδιος μαζί με άλλους της ίδιας ιδεολογίας, χτύπησαν πολύ άσχημα ορισμένους δημοσιογράφους που είχαν πάει για να καλύψουν την κηδεία.
Το 1978 η Αθήνα συγκλονίζεται από μια σειρά εκρήξεων σε Αθήνα και Πειραιά. Η μία α;πό τις επιθέσεις έγινε στον κινηματογράφο «Έλλη» όπου προβαλλόταν η σοβιετική ταινία «Ουράνιο Τόξο» και προκάλεσε των τραυματισμό δεκάδων ανθρώπων. Η δεύτερη επίθεση έγινε στον κινηματογράφο Ρεξ όπου προβαλλόταν μια επίσης σοβιετική ταινία, με δεκάδες τραυματίες.
Ανάμεσα στους συλληφθέντες ήταν και ο Ν. Μιχαλολιάκος ο οποίος σπεύδει να δηλώσει πως είναι «μεγάλη τιμή» για τον ίδιο οι κατηγορίες που του προσάπτουν και ειδικότερα αυτή που αναφέρει «ανατροπή πολιτεύματος». Ο Μιχαλολιάκος δίνει δύο καταθέσεις για τα επεισόδια, μια κύρια και μια συμπληρωματική. Στη δεύτερη κατάθεση του «δίνει» ψυχρά στην Ασφάλεια φίλους και συναγωνιστές. Κάτι ανάλογο φαίνεται πως είχε προηγηθεί και στην πρώτη του κατάθεση. Για κάποιους είναι εκείνη η στιγμή που ξεκινά η στενή του σχέση με τις Αρχές Ασφαλείας.
Άνθρωπος που γνωρίζει καλά το παρελθόν του, περιγράφει: «… για να μη δικασθεί (1978) αντάλλαξε το φάκελο της υπόθεσης του με την ίδρυση της Χρυσής Αυγής, ώστε το κράτος να μπορεί να ελέγχει τον πατριωτικό χώρο».
Αρχές της δεκαετίας του ’80 εμφανίζεται να θέλει να ενώσει τις διάφορες εθνικιστικές συνιστώσες και αργότερα τους πρωτοεμφανιζόμενους skinheads με κυρίαρχες ομάδες των Μαρινέζου, Τσάκωνα, Κοστέλλο κ.α.
Το 1980 εκδίδει με ομοϊδεάτες από την 4η Αυγούστου και την ΕΝΕΚ, το πρώτο τεύχος του περιοδικού Χρυσή Αυγή. Τρία χρόνια μετά η οργάνωση αποκτά τα πρώτα της γραφεία στη Ζωοδόχου Πηγής στην Αθήνα. Ένα χρόνο μετά, αναλαμβάνει τη νεολαία της ΕΠΕΝ.
Ο «άγνωστος Χ» του Μιχαλολιάκου και της οργάνωσής του, παλιά ήταν οι κομμουνιστές, οι αντεξουσιαστές, οι εχθροί -όπως όριζε και επέβαλλε ο ίδιος- οι οποίοι μετά την δεκαετία του ’90 «μετουσιώθηκαν» σε μετανάστες τρίτων χωρών με εξαίρεση ορισμένους αλβανούς υπηκόους τους οποίους αγκάλιασε λόγω εθνικιστικής… εντοπιότητας. Για την Χρυσή Αυγή του Μιχαλολιάκου, ο «εχθρός» ήταν και είναι απαραίτητος.
Διάγει πλούσια και ενδιαφέρουσα ζωή, εξαιτίας και της οικογενειακής του περιουσίας που του επέτρεψε την ενασχόλησή του με τα κοινά δίχως να πασχίσει ιδιαίτερα για το μεροκάματο (αν και υποστηρίζει ότι κάποιο φεγγάρι έκανε ιδιαίτερα μαθήματα). Προσφάτως ξεστόμισε μια αλήθεια του: «Έχω γεννηθεί για να προκαλώ!»
Μεταξύ ναζισμού, εθνικισμού και ΚΥΠ;
Ιδιαιτέρως σκληρός στις αρχές του, έχει μεγάλη ανάγκη να κρατάει τα μπόσικα. Από το καλοσιδερωμένο παντελόνι που φοράει μέχρι και την Χρυσή Αυγή. Φαίνεται, όμως, ότι δεν τα καταφέρνει και τόσο συχνά τουλάχιστον στον έλεγχο της οργάνωσης. Αυτό ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι ενώ η Χρυσή Αυγή δείχνει να είναι ασφυκτικά σκληρή ως προς τους κανόνες που την διέπουν, επί της ουσίας θυμίζει την Λάμψη του Φώσκολου με τον Μιχαλολιάκο να πρωταγωνιστεί σε ρόλο Δράκου.
Ίντριγκες, χαμένοι έρωτες-στελέχη (Περίανδρος-καταδικασμένος για τον βαρύτατο τραυματισμό του φοιτητή Κουσουρή, Γκέκας κτλ), δολοπλοκίες, βία και ό,τι άλλο προϋποθέτει μια αξιοπρεπής σαπουνόπερα κυρίως της δεκαετίας του ’90: δολοφονίες-αυτοκτονίες κρυμμένες στο σκοτάδι.
Ο Μιχαλολιάκος δεν έβλεπε Λάμψη, αλλά παρακολουθεί στενά το ίντερνετ. Μέχρι πριν από λίγο καιρό δούλευε αρκετές ώρες «διαδικτυακά». Ήλεγχε τα πάντα. Τώρα εργάζονται σκληρά με το… «ποντίκι» στελέχη του τα οποία έχουν την εντολή να τον ενημερώνουν για το κάθε τι που γράφεται εναντίον της Χρυσής Αυγής και κυρίως εναντίον του. Έχουν και μια άλλη εντολή: Να παρακολουθούν κάθε λεπτό το τι γράφει το αντίπαλο στρατόπεδο του Indymedia και κυρίως όσων έχουν αποσκιρτήσει από την Οργάνωση τους οποίους τους θεωρεί εχθρούς. Ελέγχεται αν την «αποκάλυψη» περί ροζ ξενοδοχείου του New Dream στο κέντρο της Αθήνας, την έδωσε ένας από τους ορκισμένους του εχθρούς και πρώην πρωτοπαλίκαρο του.
Η κόρη του μπαμπά, Ουρανία
Εκατοντάδες ψεύτικα προφίλ, ψευδώνυμα και αγανακτισμένες αναρτήσεις αποδίδονται σε στελέχη της Χρυσής Αυγής και κυρίως στην αγαπημένη του κόρη Ουρανία η οποία όπως περιγράφεται από ανθρώπους που ξέρουν, «έχει πάρει πολλά από τον μπαμπά».
Η μαμά, Ελένη Ζαρούλια είναι πάντα στο πλευρό του συζύγου Νίκου Μιχαλολιάκου. Επιλέγει τα ρούχα του, τις εμφανίσεις του, ελέγχει το σπίτι και τα κτηματομεσιτικά στο υποβαθμισμένο κέντρο της Αθήνας και όχι μόνον και γενικώς είναι το δεξί του χέρι χωρίς όμως «να ακούγεται πολύ», τουλάχιστον μέχρι πρότινος.
Κατέβηκε στο ψηφοδέλτιο της Β’ Αθηνών με το κυρίαρχο επιχείρημα: Όχι στις εκτρώσεις, ποινική δίωξη στους γιατρούς που τις κάνουν. Το θέμα της Ε. Ζαρούλια δεν ήταν ηθικό αλλά εθνικό λόγω της μαστιζόμενης υπογεννητικότητας!
Ο Μιχαλολιάκος ήθελε πολύ να μπει η σύζυγός του στη Βουλή. Θέλει πολύ να μπει και η Ουρανία και γι’ αυτό την προετοιμάζει. Ο Μιχαλολιάκος ακόμη και με διόπτρες, νομίζει ότι βλέπει καθαρά.
Λάτρης του ναζισμού και του real estate
Ξεκίνησε την καριέρα του ως νοσταλγός της χούντας αλλά μετέπειτα μετουσιώθηκε σε νοσταλγό του ναζισμού, περίοδο την οποία πλέον τουλάχιστον δημοσίως επιθυμεί να εξωθήσει στην αφάνεια, όμως οι ιστορίες για το πώς ενέπνεε τότε τους μπρατσωμένους πορτιέρηδες σε μπαρ της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, έχουν ενδιαφέρον. Όμως, μπροστά στην γοητεία του κοινοβουλευτισμού μιας Ελλάδας που έχει καταρρεύσει, κανένα εξώφυλλο του Φίρερ της δεκαετίας του ’80 δεν είναι αρκετό ώστε να προκαλέσει τέτοια ρίγη συγκίνησης στον αρχηγό της Χρυσής Αυγής. Κυκλοφορεί με φύλαξη, αποφεύγει να οδηγεί (λένε ότι δεν θέλει) και έχει γεμίσει το σπίτι του με κάμερες ασφαλείας.
«Μάγκες κόφτε τα ξυλίκια γιατί τα πράγματα σοβαρεύουν», θα μπορούσε να είναι μία από τις φράσεις του ώστε να πείσει στελέχη και οπαδούς να μεταμορφωθούν από «ανεγκέφαλους τραμπούκους» σε προστάτες των αδύναμων και απροστάτευτων πολιτών κυρίως στο κέντρο της Αθήνας, όπου διαβιούν και οι περισσότεροι μετανάστες. Παράλληλα, όμως, τα «ξυλίκια» έπεφταν και πέφτουν βροχή.
Ο μανιάτης Μιχαλολιάκος είναι ευφυής. Τις βουλευτικές έδρες τις έβλεπε να έρχονται (έχει πασχίσει πολύ γι’ αυτό) και ως εκ τούτου ήταν απαραίτητες και οι σχετικές συστάσεις: Μη φοβίζετε τον κόσμο, να είστε δίπλα του, παρέχετε ασφάλεια.
Πιστεύει πολύ στην ιδιοκτησία είτε αυτή μεταφράζεται σε πατρίδα, οικογένεια, οργάνωση, κόμμα ή ιδιοκτησία, όπως λέμε real estate.
Η μεγάλη του –δημόσια τουλάχιστον- στροφή από τους παραδοσιακούς νέο ναζιστές έχει ενοχλήσει . Πρώην «υποτακτικοί», μου περιγράφουν ότι παλιά πίστευε ιδιαίτερα στην υπεροχή του Homo Nordicus, του ανθρώπου του Βορρά, μετά στον καθαρό Άγιο Παντελεήμονα. Το Μεταξουργείο που έχει ενδιαφέρον real estate το ακουμπάει… διακριτικά.
Στην πρώτη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου στον Δήμο της Αθήνας δεν δίστασε να χαιρετήσει ναζιστικά. Δεν έκανε κάτι διαφορετικό ο άνθρωπος απ’ αυτό που συνηθίζει να κάνει. Εξ ου και το παρατσούκλι «φίρερ».
Σχολιάστηκε ιδιαίτερα η εμφάνιση του τον Ιούνιο του 2010, πριν από τις δημοτικές εκλογές κατά την παρουσίαση του βιβλίου «Τομέας Χ» του «πιστού» του Ηλία Κασιδιάρη. Φαίνεται να είναι η τελευταία δημόσια παρουσίαση όπου μέλη της Χρυσής Αυγής εκφράζουν ελεύθερα και χωρίς δεσμεύσεις τα φιλοναζιστικά τους πιστεύω. Σε κείνη την εκδήλωση ο Μιχαλολιάκος φοράει μία μαύρη μπλούζα που έχει πάνω της το σήμα των SS-TOtenkopf (τη νεκροκεφαλή των ταγμάτων SS).
Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι ο Μιχαλολιάκος προσπαθεί να ξεφύγει από το παρελθόν του. Είναι αρκετά ευφυής ώστε να μπορεί να παίζει σε δύο ή και περισσότερα ταμπλό.
Πράκτορας ή όχι;
Εδώ και χρόνια τον Ν. Μιχαλολιάκο τον κυνηγάει η φήμη πως ήταν ένας από τους καλούς συνεργάτες (αντί αδράς αμοιβής) της Κρατικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, η οποία έχει μετονομαστεί σε Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΕΥΠ).
Η δεκαετία του ’70 που για κάποιους τον έχει στιγματίσει ως πράκτορα της Κρατικής Ασφάλειας και της ΕΥΠ με το ψευδώνυμο «ΑΣΤΥ ΑΝΑΞ» διαδραματίστηκε στην οδό Φιλολάου στο Παγκράτι, εκεί όπου ήταν το πατρικό του. Γειτονάκι του και στις ιδέες ο Νίκος με το σκυλί του Μπρέντα.
Μέχρι σήμερα δεν έχει αποδειχθεί ότι ο Μιχαλολιάκος ήταν ή είναι πράκτορας της Ασφάλειας και της ΕΥΠ και εκτός αυτού υπάρχει και δικαστική απόφαση η οποία τον δικαιώνει στο κομμάτι που κάποιοι χρησιμοποίησαν ένα επίσημο έγγραφο το οποίο ανέφερε την επί χρήμασι μυστική του σχέση με τις μυστικές υπηρεσίες. Το συγκεκριμένο έγγραφο αναγνωρίστηκε ως πλαστό από την Δικαιοσύνη και έκτοτε ο Μιχαλολιάκος το έχει πολλές φορές μαζί του όταν πρόκειται να κάνει τηλεοπτική εμφάνιση.
Το συγκεκριμένο έγγραφο είχε δημοσιευθεί για πρώτη φορά στην εφημερίδα Αυριανή το 1984 και περιελάμβανε και άλλα γνωστά ονόματα συνεργατών, ανάμεσα στους οποίους ο Κώστας Πλεύρης, ο Γρηγόρης Μιχαλόπουλος, Πολύδωρος Δάκογλου (πρόεδρος του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος-ΕΝΕΚ) κ.α. Σε κείνο το δημοσίευμα αντιδρά ο Ν.Μιχαλολιάκος και μερικά χρόνια αργότερα στις 3 Δεκεμβρίου του 1999, ο εκδότης της Αυριανής ζητάει συγνώμη.
Ο πατέρας του Ν. Μιχαλολιάκου δούλευε στην χωροφυλακή. Ο ένας του αδελφός, διετέλεσε Διοικητής Σώματος Στρατού στην Θράκη και επί ΠΑΣΟΚ έγινε στρατηγός. Και για κείνον υπάρχει έντονη φημολογία πως συνεργαζόταν με την ΚΥΠ. Ο άλλος του αδελφός είναι ο γνωστός δικηγόρος των Αθηνών, Τάκης Μιχαλόλιας.
Όλη αυτήν την ιστορία –αληθινή ή μη, θα αποδειχθεί κάποια στιγμή- την επικαλούνται οι αντίπαλοι του Μιχαλολιάκου ώστε να αποδείξουν ότι δεν είναι αυτός που δείχνει, δηλαδή ο άνθρωπος που θέλει να πολεμήσει το σύστημα. Πώς είναι δυνατόν να πολεμάς το σύστημα και ταυτόχρονα να συνεργάζεσαι άψογα μαζί του, αναρωτιούνται ορισμένοι από τους πολέμιους του.
Οι αντίπαλοι του δεν ανήκουν μόνον στον δημοκρατικό χώρο, αλλά εντοπίζονται και στους κόλπους της οργάνωσης του και γενικότερα από τον εθνικιστικό χώρο απ’ όπου και προέρχεται ένας από τους θρύλους πλέον των εθνικιστών, ο πρώην χειριστής αεροσκαφών, έφιππος τοξοβόλος, Αριστείδης Καλέντζης. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Καλέντζης φαίνεται ότι του χρέωνε την «συνεργασία» του με την ΚΥΠ και την Ασφάλεια.
Χρηματοδότες και …χορηγοί
Τον πρώτο καιρό η Χρυσή Αυγή δεν είχε πολλά έσοδα. Σιγά σιγά, όμως, χτίστηκε περιοδικό, μπλουζάκια, κονκάρδες, συνδρομές, βιβλιοπωλείο ΛΟΓΧΗ, υπηρεσίες… security και εκλογές. Όπως τουλάχιστον περιγράφει ένα από τα κορυφαία στελέχη που πέρασαν από την οργάνωση, ο Χάρης Κουσουμβρής στο βιβλίο του: «Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής», ο αρχηγός τον είχε στείλε μαζί με κάποιον άλλον να συνοδεύσουν σε εκδήλωση της ΟΝΝΕΔ βουλευτή της ΝΔ. Ορισμένα μέλη της Χρυσής Αυγής που έχουν αποσκιρτήσει λένε γι’ αυτόν: «Νίκος κερνά και Νίκος πίνει» υπονοώντας ότι από την στιγμή που δεν υπάρχει απόλυτη διαφάνεια για το χρήμα που διακινείται στην Οργάνωση, ο καθένας μπορεί να βγάλει ότι συμπέρασμα θέλει.
Ο Μιχαλολιάκος συμπεριφέρεται ως περήφανος Μανιάτης. Αγαπάει το χρήμα, αλλά το δικό του. Είναι όμως έτσι; Περιγράφει ο Κουσουμβρής: «Ως ταμίας της »Χρυσής Αυγής», είχα τη δυνατότητα να γνωρίζω ότι στο ταμείο δεν είχαμε ποτέ περισσότερα από 300-400 ευρώ. Με τα χρήματα αυτά δεν συντηρείται οργάνωση. Ποιος την ενίσχυε, δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Ξέρω όμως ότι το προεκλογικό μας υλικό για τις ευρωεκλογές είχε έρθει με δελτίο αποστολής από τα γραφεία μεγάλου κόμματος…».
Κατά μία άλλη εκδοχή, στις ευρωεκλογές του 1994, τα προεκλογικά έξοδα είναι πολλά. Όμως, βρίσκεται λύση… εξ ουρανού (ανάλογες λύσεις φαίνεται ότι συνοδεύουν τις μέχρι τώρα εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες συμμετείχε η Χρυσή Αυγή).
Ένα τυπογραφείο προσφέρεται δωρεάν (!) να τυπώσει όλο το προεκλογικό υλικό (κόστος που κατά ορισμένους ξεπερνά τα 5 εκατομμύρια δραχμές). Μετά από εκείνη την περίοδο φαίνεται να αρχίζουν κόντρες με τους σκληροπυρηνικούς της οργάνωσης οι οποίοι αρχίζουν να αντιμετωπίζουν καχύποπτα τον αρχηγό τους και παίρνουν πιο σοβαρά πια όλες αυτές τις φήμες που τον ακολουθούν για την συνεργασία του με την ΚΥΠ και γενικότερα με τις Αρχές Ασφαλείας.
Ακολουθεί ένα παιχνίδι «συμπτώσεων», όπως τουλάχιστον χαρακτηρίζεται από ορισμένα στελέχη που φεύγουν από την Οργάνωση, και συλλαμβάνονται για διάφορες ποινικές πράξεις και όχι μόνον.
Real Estate και εταιρείες Security
Για κάποιους ο Νίκος Μιχαλολιάκος είναι καλό επιχειρηματικό μυαλό. Κάποιοι δε, του καταλογίζουν ότι έχει μετατρέψει την Χρυσή Αυγή σε ένα κερδοφόρο μαγαζάκι (καταστήματα με όπλα, αξεσουάρ, μπλουζάκια, κονκάρδες, σπρέι πιπεριού τα οποία μάλιστα γίνονται ανάρπαστα τον τελευταίο χρόνο). Ορισμένα από τα καταστήματα τα οποία είναι στην ιδιοκτησία μελών της οργάνωσης έχουν χαρακτηριστικά ονόματα όπως «Φάλαγγα» κτλ.
Επιπλέον, οι εταιρείες Security είναι ένας από τους πλέον αγαπημένους επαγγελματικούς προορισμούς στελεχών ή περιφερειακών της Χρυσής Αυγής. Ιδιοκτήτες ή απλοί εργαζόμενοι πιστεύουν πολύ στο θέμα της παροχής έμμισθης ασφάλειας. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ν. Μιχαλολιάκος σε πρόσφατη τηλεοπτική του συνέντευξη στον σταθμό Ηλέκτρα της Κορίνθου δεσμεύθηκε μεταξύ άλλων πως η βουλευτική αποζημίωση όσων εκλεγούν από τον Λαϊκό Σύνδεσμο, θα επιστρέφεται στα γραφεία του Κόμματος και θα χρησιμοποιείται για την «παροχή κοινωνικού έργου που θα απευθύνεται αποκλειστικά σε Έλληνες». Βλέπε: Παροχή ασφάλειας μέσω εταιρείας ή εταιρειών Security. Το κεφάλαιο κίνησης μπορεί να προέρχεται από τις βουλευτικές αποζημιώσεις, αλλά οι παρεχόμενες υπηρεσίες προς τους πολίτες, σύμφωνα με πληροφορίες θα είναι επ’ αμοιβή. Θυμίζει λιγάκι το… Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει.
Τα μέλη της Χρυσής Αυγής, φέρονται να μην ενδιαφέρονται και τόσο πολύ για το θέμα της ιδιοκτησίας, κάτι που φυσικά δεν ισχύει για τον αρχηγό της. Η ιστορία που προέκυψε με το ροζ ξενοδοχείο της οδού Λιοσίων, ιδιοκτησίας της εταιρείας ΛΥΔΙΑ Α.Ε φαίνεται πως έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο Μιχαλολιάκος μπορεί να διέψευσε το γεγονός ότι ο ίδιος είναι ο άμεσος ιδιοκτήτης της ροζ επιχείρησης με την έννοια ότι το έχει νοικιάσει αλλού. Ωστόσο, αυτό είναι ένα επιχείρημα που αρκετές φορές έχει ακουστεί στην υποβαθμισμένη περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα με ορισμένες πολυκατοικίες από αυτές που είχαν για να μένουν μετανάστες και για τις οποίες πλήρωναν αδρά, ο ιδιοκτήτης ήταν Έλληνας, δεν εμφανιζόταν ποτέ στην περιοχή και ο σύνδεσμός του ήταν συνήθως κάποιος μετανάστης με τον οποίον έκανε και όλες τις δοσοληψίες.
Όπως και να’ χει, για την ιστορία αναφέρουμε ότι σύμφωνα με το ΦΕΚ 6/9/2007 (10271), το ξενοδοχείο New Dream της Λοσίων ανήκει στην «ΛΥΔΙΑ Ξενοδοχειακές και Τουριστικές Επιχειρήσεις».
Η σύνθεση της εταιρείας εμφανίζεται ως εξής: Αθανάσιος Ζαρούλιας του Βασιλείου, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος (αδελφός της συζύγου Μιχαλολιάκου), αντιπρόεδρος είναι η σύζυγός του Ελένη Ζαρούλια. Ως μέλος του Δ.Σ εμφανίζεται ο Ν. Μιχαλολιάκος με τους Σ.Μαρτίνο και Αλεξάνδρα Δανέλλη. Μάλιστα, φαίνεται πως ο κουνιάδος του Γ. Μιχαλολιάκου μένει ή τουλάχιστον δηλώνει ότι μένει στην οδό Λιοσίων 121, όπου και η έδρα του ξενοδοχείου.
Το πρόδηλο ενδιαφέρον του Ν. Μιχαλολιάκου για το υποβαθμισμένο κέντρο, κατά πολλούς ερευνητές, φαίνεται να συμβαδίζει με τις χαμηλές αντικειμενικές αξίες λόγω υψηλής εγκληματικότητας. Αυτό που αποτελεί πια κοινό μυστικό στο κέντρο της Αθήνας είναι πως μετά από κάθε πέρασμα της Χρυσής Αυγής, η περιοχή «καθαρίζει» και οι τιμές ανεβαίνουν, αφού στο μεταξύ έχουν πουληθεί ορισμένα φιλέτα σε μεγάλα μεσιτικά γραφεία σε πολύ χαμηλές τιμές.
Της Γεωργίας Λινάρδου
Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στο δεύτερο τεύχος του περιοδικού HOT DOC στις 10 Μαϊου.