Το παρακάτω κείμενο μοιράστηκε απο
αλληλέγγυες και αλληλέγγυους στην πορεία για τις καταλήψεις στην Κυψέλη
το Σάββατο 3/3, σε περαστικούς και μαγαζάτορες στην Πατησίων την
περασμένη Πέμπτη, καθώς και πέριξ της πλατείας Βικτωρίας στην
μικροφωνική που πραγματοποιήθηκε εκεί απο μετανάστες και αλληλέγγυους
στις 9/3.
*Χάρηκαμε πολύ όταν είδαμε αρκετό κόσμο
που έπαιρνε το κείμενο να “στραβώνει” καθώς έπεφτε το μάτι του στον
τίτλο “οι ξένοι μας κλέβουν τις δουλειές”.
οι ξένοι μας κλέβουν τις δουλειές!
Πόσα είναι τελικά τα καταστήματα στο
κέντρο της Αθήνας που πουλάνε τσάντες; 25; 40; Τόνοι από μελάνι μιας
ολόκληρης μηχανής προπαγάνδας (ΜΜΕ, εμπορικοί σύλλογοι και επιμελητήρια,
δήμος αθηναίων και υπουργεία) επιχειρούν να καταδείξουν το μέγεθος της
οικονομικής ζημιάς που προκαλούν οι ανθέλληνες σενεγαλέζοι, νιγηριανοί
και μπαγκλαντεσιανοί μικροπωλητές στον σκληρά δοκιμαζόμενο έλληνα
έμπορο. Αν δε, πλάι στις τσάντες αθροιστούν και όλα εκείνα τα πλαστικά
μπιχλιμπίδια στις λαϊκές, οι ομπρέλες στους σταθμούς του μετρό, συν
κάποια γάντια και καπέλα, το μέγεθος της οικονομικής καταστροφής μάλλον
συναγωνίζεται εκείνης του μνημονίου. Και τα ξυλόγλυπτα αγαλματάκια από
την Αφρική –που τα βάζετε και αυτά;
Όμως δεν είναι αστείο, είναι γελοίο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στις μεγάλες επιχειρήσεις-σκούπα που τόσο συχνά
σαρώνουν την πόλη, το 25-40% των μπάτσων έχουν ως αποστολή να πατάξουν
το βδελυρό “παραεμπόριο”. Ένας γιγαντιαίος μηχανισμός προπαγάνδας και
καταστολής χωρίς πραγματικό υλικό πεδίο, που κυνηγάει φαντάσματα. Που
δημιουργεί όμως πραγματικές αντιλήψεις εχθρότητας, που κατασκευάζει την
εικόνα του μετανάστη ως εσωτερικού εχθρού, που καλλιεργεί και συνηγορεί
σε ιδεολογίες μίσους και που θρέφει εφιάλτες.
Με την ανάλογη ρητορική, βεβαίως! Γιατί
οι απλωμένοι μπόγοι των μικροπωλητών συνιστούν την εισβολή μιας
“μαφίας” στο κέντρο της πόλης. Όμως για μια στιγμή… Μαφία; Συγκροτημένα
δηλαδή δίκτυα εγκλήματος, με ισχυρές προσβάσεις στον κρατικό
μηχανισμό, εκτεταμένη διαφθορά και εξαγορά αξιωματούχων και τζίρο
εκατοντάδων εκατομμυρίων ή και δισεκατομμυρίων ευρώ; Αυτό δηλαδή που
κανένας καραγκιόζης δήμαρχος ή υπουργός, ξεφτίλας δημοσιογράφος ή
φασίστας μέλος του εμπορικού συλλόγου δεν τόλμησε να ψελλίσει για τη
Siemens ή για τη Mονή Βατοπεδίου, θα πρέπει να αποδοθεί ως ταμπέλα
εγκληματία στον μικροπωλητή και τον μπόγο του; Ποιος τελικά δουλεύει
ποιον;
Η παραφιλολογία του “παραεμπορίου” δεν
ήταν φυσικά τίποτε άλλο από τη γραμμική προέκταση εκείνου του μύθου που
θέλει τους μετανάστες να “κλέβουν” τις δουλειές από τους σκληρά
εργαζόμενους γηγενείς. Μια σπαρακτική κραυγή για όλες εκείνες τις
καριέρες ελλήνων στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας που χάθηκαν από τα
μιάσματα τους μετανάστες, για τα πλούσια μεροκάματα των 22€ (για 16 ώρες
δημιουργικής απασχόλησης) που στερήθηκαν τα ελληνικά χέρια, για τα
όνειρα τόσων και τόσων ελληνόπουλων να δουλέψουν στα χωράφια, την
οικοδομή και τα καράβια και που τα συνέτριψαν οι άνεμοι της
παγκοσμιοποίησης.
Όμως οφείλουμε να είμαστε τίμιοι: πρέπει
να ομολογήσουμε ότι κάπου συνέβαλαν και οι μετανάστες. Ολόκληρη την
τελευταία 20ετία, χιλιάδες επιχειρήσεις μετανάστευαν στα Βαλκάνια
αναζητώντας μια εργατική δύναμη που να αμείβεται με ψίχουλα. Αντίθετα
όμως, όσοι επιχειρηματίες ήταν πατριώτες κράτησαν τις ετοιμόρροπες
επιχειρήσεις τους στην ελλάδα, πρόθυμοι να δώσουν δουλειά σε κάθε έλληνα
με 2€ την ώρα• και μόνο όταν αυτό ήταν αδύνατο, προσλάμβαναν κανέναν
πακιστανό, καταριόμενοι την ώρα και τη στιγμή που δεν πήγαν και αυτοί σε
καμία βουλγαρία και ρουμανία –που να φανταστούν όμως τόση αχαριστία;
Αν και πλέον δεν πρέπει να έχουν παράπονο, οι συνθήκες ζωής και
εργασίας των μεταναστών γίνονται –σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό– η
εφιαλτική πραγματικότητα της κοινωνίας.
Στην πραγματικότητα οι μετανάστες δεν
ήταν τίποτε άλλο από τους σκλάβους που χρειάστηκε η ελληνική κοινωνία
για να ανέβει στο άρμα της ανάπτυξης και της ευρωπαϊκής ονείρωξής της
–πριν βέβαια αυτό γίνει οριστικά συντρίμμια κάτω από την επέλαση της
κρίσης. Άνθρωποι χωρίς φωνή και χωρίς πρόσωπο, μόνιμα κατατρεγμένοι και
κοινωνικά περιθωριοποιημένοι –μια συνθήκη αναγκαία για να υποτιμηθεί η
εργατική τους δύναμη τόσο, όσο αντίστοιχα μεγάλωναν τα κέρδη. Πάνω στα
σώματά τους χτίστηκε ολόκληρη η οικονομική ανάπτυξη της τελευταίας
20ετίας –κι αυτό δεν προκύπτει μόνο από τη βιωμένη εμπειρία, αλλά το
ομολογούν και όλες οι μελέτες των χαρτογιακάδων που κατοικοεδρεύουν στις
τράπεζες, τα υπουργεία και τους διεθνείς οργανισμούς. Όπως ακριβώς
στήριξαν με τις εισφορές τους τα ασφαλιστικά ταμεία για να ακούνε αυτή
τη στιγμή ότι “δεν τους αντέχει η ελληνική οικονομία”. Και οι
άνθρωποι κουνάνε το κεφάλι με τους τρελούς (και αχάριστους επίσης) που
μπλέξανε, παίρνουν τα μπογαλάκια τους και κατά χιλιάδες γυρίζουν στις
χώρες τους για να κάνουν αυτό που ξέρουν τόσο καλά: να δουλέψουν σκληρά
χτίζοντας ακόμη μια φορά από την αρχή τη ζωή τους.
Και όσοι/ες φεύγουν, δεν ρίχνουν ούτε
μια μαύρη πέτρα πίσω τους. Και απομένει έτσι, αυτές (τις πέτρες) να τις
ρίξουμε εμείς –ντόπιοι και μετανάστες. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε
να κάνουμε για τις ζωές μας…
Αλληλέγγυες/οι
Δεν υπάρχει τίποτα να υπερασπιστείς
σε μια νεκρή πόλη στην οποία οι δημόσιοι χώροι δεν μας ανήκουν και που
αυτή είναι οργανωμένη γύρω από την κυκλοφορία του εμπορεύματος. Ζούμε
όμως σε κείνους τους καιρούς που ο κόσμος της κατανάλωσης τελειώνει και ο
λόγος, η πράξη και οι δομές της αλληλεγγύης είναι οι μόνες που μπορούν
να υποσχεθούν ένα μέλλον που να μην είναι εφιαλτικό.
Έτσι, καθώς το μικρεμπόριο των
μεταναστών συνιστά ζωτική συνθήκη για την επιβίωσή τους, η αλληλεγγύη
μας είναι δεδομένη. Όπως είναι και απέναντι σε όσους αρνούνται,
συγκρούονται και δοκιμάζουν να δραπετεύσουν από τον ακραίο παραλογισμό
της εξουσίας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου