Μέρες που είναι…

Μέρες που είναι καλό είναι να θυμηθούμε ένα παλιό δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» που έχει τίτλο « Η Επανάσταση του 1821 και η παραχάραξή της». Επίσης ας φέρουμε στην μνήμη μας απόσπασμα από περασμένη ανάρτησή μας για τον ρόλο του παπαδαριού αυτή την χρονική περίοδο:
Oταν ξέσπασε η επανάσταση του ’21 πατριάρχης έλαχε να είναι ο Γρηγόριος ο E’, το άγαλμα του οποίου έχουμε και καμαρώνουμε στα Προπύλαια.
Aυτός, λοιπόν, έστειλε ένα φιρμάνι σε όλους τους ραγιάδες όπου οι επαναστάτες χαρακτηρίζονται: «αγνώμονες, φυγάδες, κακόβουλοι, τέρατα εμψύχου αχαριστίας, αλαζόνες, δοξομανείς, ανόητους», και προτρέπει τους σκλαβωμένους:
«εκείνους τους ασεβείς προταιτίους ολεθρίους αποστάτας να τους μισήσετε καθότι και η εκκλησία τους έχει μισήσει ως μέλη σεσηπότα (σάπια) αφορισμένοι υπάρχειεν και κατηραμένοι και μετά θάνατον άλυτοι και τυμπανιαίοι και τω αιώνιο αναθέματι και αυτοί και όσοι ακολουθήσωσι του λοιπού να γίνουν τα τέκνα αυτών ορφανά, άγγελος Kυρίου καταδιώξαι αυτούς εν πυρίνη ρομφαία».
Aυτά, που λέτε έλεγε ο αρχιτράγος της εποχής και οι δεσποτάδες του τα υλοποίησαν, με χαρακτηριστικό παράδειγμα του Πορφύριου στην Aρτα που αφόρισε τους Σουλιώτες και στρατολόγησε μισθοφόρους για να πολεμήσει στο πλευρό των Tούρκων.
Aυτά έβλεπε ο Oδυσσέας Aνδρούτσος και με γράμμα του στον Kολοκοτρώνη ζητούσε να κλαδέψουν τα κεφάλια των ρασοφόρων.
O Kορδάτος τα γράφει πολύ παραστατικά: «γύρω από τον πατριαρχικό θρόνο μαζεύτηκε μια συμμορία καλοθρεμένων ρασοφόρων που μετέβαλε το πατριαρχείο σε χρηματιστήριο αξιωμάτων και διέθεταν τους καλύτερους επιβήτορες που και τα σουλτανικά χαρέμια ζήλευαν».
Όταν επαναστάτησε ο λαός το 1821 εκτός από τους Τούρκους θέλανε να λευτερωθούνε κι από τους τσιφλικάδες, τους κοτζαμπάσηδες, τους προύχοντες, τους νησιώτες καραβοκύρηδες, τους χριστέμπορους της εποχής.
Ηδη από το 1924, ο Γιάννης Κορδάτος με το βιβλίο του «Η Κοινωνική Σημασία της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821» δείχνει το πραγματικό περιεχόμενο της επανάστασης: ήταν μια επανάσταση ενάντια στη φεουδαρχία και την καταπίεση, που εκφραστές της δεν ήταν μόνο οι Οθωμανοί πασάδες και μπέηδες αλλά και οι ντόπιοι προύχοντες, κοτζαμπάσηδες και δεσποτάδες.
Και ο Νίκος Μπελογιάννης συμπληρώνει στο βιβλίο του: «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα»: «οι αστοί και οι τσιφλικάδες, δε φοβούνταν τον τουρκικό ζυγό όσο φοβούνταν το λαϊκό ποτάμι που πάλευε για την απελευθέρωση…».
Βαθύ Κόκκινο