Ο δρόμος προς την ελευθερία είναι στρωμένος με ρουκέτες

Mετά από οχτώ μέρες βομβαρδισμών της Λωρίδας της Γάζας από τους σιωνιστές, οι τελευταίοι αναγκάστηκαν να συνάψουν μια εκεχειρία με εξευτελιστικούς γι' αυτούς όρους. Τι είναι αυτό που ανάγκασε το επιτιθέμενο και υπερεξοπλισμένο Ισραήλ να υποκύψει μπροστά στις απαιτήσεις της αμυνόμενης Παλαιστινιακής Αντίστασης; Η απάντηση στο ερώτημα βρίσκεται στις 1506 ρουκέτες που εκτοξεύτηκαν από τη Γάζα προς το Ισραήλ, φτάνοντας μέχρι και την καρδιά του σιωνιστικού κτήνους, την πρωτεύουσα Τέλ Αβίβ.
 

Κατά τη διάρκεια της επίθεσης των σιωνιστών εναντίον της Γάζας, η οποία άφησε πίσω της 162 νεκρούς, κυρίως άμαχους, η Παλαιστινιακή Αντίσταση εκτόξευσε 1506 ρουκέτες Κασάμ και Φαχρ-5 ιρανικής προέλευσης. Οι παλαιστινιακές ρουκέτες έφτασαν μέχρι την ισραηλινή πρωτεύουσα σκοτώνοντας μόλις πέντε Ισραηλινούς, αλλά σκορπώντας τον τρόμο στους κατοίκους εντός της ζώνης βεληνεκούς τους. Η δυνατότητα της Αντίστασης να χτυπάει τώρα πια στην καρδιά του Ισραήλ είναι κάτι το οποίο δεν είχαν υπολογίσει οι σιωνιστές, οι οποίοι πανικόβλητοι έσπευσαν να ζητήσουν τη σύναψη εκεχειρίας με τους Παλαιστίνιους βλέποντας ότι η επίθεσή τους ουσιαστικά είχε γίνει μπούμερανγκ για του ίδιους. Ο περίπατος που εκτιμούσαν αρχικά ότι θα κάνουν εισβάλλοντας στη Γάζα –κάτι το οποίο προπαγάνδιζαν και στην ισραηλινή κοινή γνώμη– αποδείχτηκε αδιάβατος γκρεμός, ενώ το πολεμικό τους γόητρο και η εικόνα ασφάλειας που προσπαθούσαν να καλλιεργήσουν μέσα στο Ισραήλ πλήγηκαν ανεπανόρθωτα για άλλη μια φορά, στέλνοντας εκατομμύρια Ισραηλινούς στα καταφύγια και παγώνοντας τις οικονομικές δραστηριότητες στη μισή χώρα.
 

Σ' αυτή τη σύγκρουση τα όπλα της Αντίστασης δεν ήταν πια πρωτόγονα. Οι πύραυλοί της μπορούσαν να χτυπήσουν σε μια ζώνη εντός του Ισραήλ στην οποία κατοικούν 3,5 εκατομμύρια Ισραηλινοί και έχουν την έδρα τους ισραηλινές βιομηχανίες με κέρδη που υπερβαίνουν τα 13 δισ. δολάρια. Αυτό που φοβάται το Ισραήλ πιο πολύ κι από τις απώλειες ζωών Ισραηλινών είναι η πιθανή οικονομική κατάρρευση που μπορεί να προκαλέσει μια μαζική εκτόξευση ρουκετών από την Αντίσταση εντός αυτής της ζώνης.
 

Το Ισραήλ επιχείρησε ν’ αντιμετωπίσει τις ρουκέτες με τον λεγόμενο «Σιδερένιο Θόλο». Ενα σύστημα αναχαίτισης πυραύλων, το οποίο προκαλεί την έκρηξή τους πριν χτυπήσουν το έδαφος. Σύμφωνα με δηλώσεις ισραηλινών αξιωματούχων του στρατού, μόλις 421 ρουκέτες από τις 1506 αναχαιτίστηκαν από το εν λόγω σύστημα, το οποίο θα κοστίζει μόλις ολοκληρωθεί το 2015 περίπου 2,3 δισ. δολάρια και έχει χρηματοδοτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την Αμερική, ενώ κάθε βολή του κοστίζει 40 χιλιάδες δολάρια. Από την άλλη, κάθε αυτοσχέδιος Κασάμ κοστίζει μόλις λίγες εκατοντάδες δολάρια, ενώ οι Φαχρ-5 κοστίζουν λίγες χιλιάδες, ποσό το οποίο ενδεχομένως να μειωθεί, αφού σύμφωνα με δηλώσεις ιρανού κυβερνητικού αξιωματούχου οι Παλαιστίνιοι τώρα πια έχουν την τεχνογνωσία να τους κατασκευάσουν οι ίδιοι, χωρίς να χρειάζεται να τους προμηθευτούν από το Ιράν.
 

Η Παλαιστινιακή Αντίσταση ποτέ δε θα είχε καταφέρει να αντιμάχεται στρατιωτικά το Ισραήλ με προοπτικές νίκης, αν είχε υπακούσει στα κελεύσματα της κλίκας του Αμπάς και είχε σταματήσει τις εκτοξεύσεις πυραύλων από το 2001 που ξεκίνησαν, αφού η τεχνογνωσία κατασκευής τους αποκτήθηκε μέσα στη φωτιά της μάχης, με χιλιάδες εκτοξεύσεις, οι οποίες ήταν παράλληλα και δοκιμές, προκειμένου να τελειοποιηθεί αυτό το τόσο σημαντικό όπλο, το οποίο συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στο ν' αλλάξουν άρδην οι συσχετισμοί στη Μέση Ανατολή.
 

Η κλίκα των «ειρηνόφιλων» και «ρεαλιστών» του Αμπάς, απ’ όταν ξεκίνησε το 2001 η χρήση αυτών των ρουκετών, είχε προεξοφλήσει σαν Κασσάνδρα, ότι μόνο δεινά μπορούν να φέρουν στον παλαιστινιακό λαό, ενώ τις χαρακτήριζε «πυροτεχνήματα» που δεν μπορούν ν’ αμφισβητήσουν τη συντριπτική υπεροπλία των σιωνιστών. Χαρακτηριστικά, ο ίδιος ο Αμπάς είχε δηλώσει σε ομιλία του στις 23 Αυγούστου του 2008, ότι οι εκτοξεύσεις ρουκετών είναι μάταιες και άχρηστες, ενώ σύμφωνα με δηλώσεις του πρώην υπουργού Εσωτερικών της Χαμάς Σαΐντ Σιάμ, το 2007 ο Αμπάς είχε διατάξει να πυροβολούνται όσοι επιχειρούν να εκτοξεύσουν ρουκέτες κατά του Ισραήλ. Παρόμοιες ήταν και οι δηλώσεις του πρωθυπουργού Σαλάμ Φαγιάντ στις 20 Γενάρη του 2008, ότι οι εκτοξεύσεις ρουκετών μόνο νέα δεινά μπορούν να φέρουν στο λαό της Γάζας. Η περί τον Αμπάς κλίκα της Παλαιστινιακής Αρχής παράλληλα υποστήριζε ότι οι ρουκέτες παρεμποδίζουν τις ειρηνευτικές συνομιλίες και λειτουργούν ως αφορμή για το Ισραήλ ώστε να συνεχίζει την κατοχή της Δυτικής Οχθης και τον αποκλεισμό της Γάζας, θυμίζοντας τους συνεργάτες των γερμανών κατακτητών κατά τη διάρκεια της Κατοχής, οι οποίοι καλούσαν τον ελληνικό λαό να υποταχθεί ώστε οι ναζί θα του συμπεριφέρονταν καλά. 
 

Η πραγματικότητα, βέβαια, ήταν και είναι διαφορετική. Χωρίς το συγκεκριμένο όπλο το Ισραήλ δε θα εξαναγκαζόταν σε συνθηκολόγηση, ενώ οι Παλαιστίνιοι δε θα κέρδιζαν το χαλάρωμα του αποκλεισμού της Γάζας, που ήταν και η βασική τους απαίτηση.
 

Διαχρονικά, οι πολέμιοι του ένοπλου αγώνα ισχυρίζονταν ότι οι συγκρούσεις της Παλαιστινιακής Αντίστασης με τον ισραηλινό στρατό άφηναν πίσω τους εκατόμβες νεκρών, γεγονός το οποίο καθιστά τον ένοπλο αγώνα μάταιο. Αν δούμε όμως ποια είναι τα αποτελέσματα των λεγόμενων ειρηνευτικών συνομιλιών και της λογικής που απεμπολεί το δικαίωμα της επιστροφής των εξόριστων Παλαιστίνιων στα πατρογονικά τους εδάφη και προωθεί τη συνεργασία των Παλαιστίνιων με το Ισραήλ, θα δούμε ότι μόνο νέα δεινά έχει φέρει στο λαό της Παλαιστίνης. Η διαδικασία εξιουδαϊσμού της Ιερουσαλήμ, όπως την αποκαλούν οι σιωνιστές, συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό, ενώ ο αριθμός των εβραίων εποίκων στα κατεχόμενα εδάφη της Δυτικής Οχθης έχει φτάσει το μισό εκατομμύριο. Παράλληλα, οι σιωνιστές έχουν αρπάξει το 85% των υδάτινων πόρων της Δυτικής Οχθης.
 

Η τελευταία σύγκρουση στη Γάζα απέδειξε για άλλη μια φορά ότι μόνο ο ένοπλος αγώνας μπορεί να εμποδίσει τον επεκτατισμό του Ισραήλ και να χτίσει την προοπτική της εθνικής απελευθέρωσης του παλαιστινιακού λαού.

ΚΟΝΤΡΑ - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 15 ΔΕΚΕΜΒΡΗ