* Στην Αλεξάνδρεια, όπου γεννήθηκα, περνούσε
σχεδόν κάθε μέρα από το δρόμο που μέναμε ένας γεροβιολιτζής. Τον έχω
ακόμα στο μυαλό μου, με την άσπρη κελεμπία του και τον άσπρο σκούφο του.
Κρατούσε ένα χειροποίητο βιολί δικής του κατασκευής, με το οποίο έπαιζε
με ένα δικό του μοναδικό τρόπο και παράλληλα τραγουδούσε. Θυμάμαι με τι
λαχτάρα τον περιτριγυρίζαμε όλα τα παιδιά της γειτονιάς. Ώσπου μια
μέρα, ο πατέρας μου αγόρασε ένα από αυτά τα βιολάκια, γιατί αυτή ήταν η
δουλειά του γέρου, πουλούσε τέτοια βιολιά. Από τότε βάλθηκα να μάθω
βιολί, αλλά πού. Το όργανο αυτό έπαιζε μόνο στα χέρια του γέρου που το
έφτιαχνε. Ώσπου βρέθηκα μια μέρα με ένα αληθινό βιολί και άρχισα
κανονικά μαθήματα. Μετά ήρθε στο σπίτι -δώρο του θείου- μια κιθάρα και
μετά αποκτήσαμε ένα πιάνο. Κόντευα πια να γίνω σπουδαίος μουσικός! Κάπως
έτσι βρέθηκα μερικά χρόνια μετά να ξέρω αρκετή μουσική...
Μάνος Λοϊζος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου