Πάτρα: Η δημοκρατία τους βρωμάει Όπως τα δακρυγόνα τους

Στις  17  Νοέμβρη  στην  Πάτρα  υπήρξε  σοβαρός  τραυματισμός  19χρονου  διαδηλωτή από ευθύβολη  ρήψη  δακρυγόνου,  με  τον  διαδηλωτή  να  έχει  χάσει  ήδη  το  80%  της  όρασής  του  από  το αριστερό μάτι και να κινδυνεύει με τύφλωση. Αυτό δεν είναι απλά μία καταγραφή ενός περιστατικού στα  νοσοκομειακά  αρχεία  αλλά  η  βίαιη πραγματικότητα  που  αντιμετωπίζουν  όσοι  και  όσες  κατεβαίνουν στο δρόμο. Πρόσφατο είναι και το παράδειγμα της άγριας και απρόκλητης επίθεσης των μπάτσων την ημέρα ψήφισης του τρίτου μημονίου, στο συγκεντρωμένο κόσμο μπροστά στην Α' Δ.Ο.Υ. Πατρών. Τα ΜΑΤ  επιτέθηκαν  χτυπώντας  όποιον  έβρισκαν  μπροστά  τους  στο  ψαχνό  με  αποκορύφωμα  τον ξυλοδαρμό δύο γυναικών που παρότι είχαν πέσει κάτω συνέχισαν να τις χτυπούν με μανία στο κεφάλι και όλο το  σώμα με τα  γκλοπ αλλά και κλωτσιές, με αποτέλεσμα η μία από αυτές να έχει ένα σπασμένο πλευρό.

 

Τα  ΜΑΤ  της  Πάτρας  έχουν  πλούσια  ιστορία  πρόκλησης  τραυματισμών  σε διαδηλωτές  με  ευθείες βολές  χημικών  από  καραμπίνα.  Δε  μπορούμε  να  ξεχάσουμε το  τραυματισμό  συντρόφου  στις  17 Νοέμβρη 2010 στο πρόσωπο, με συντριπτικά κατάγματα στα ζυγωματικά και τη μύτη που χρειάστηκαν πλαστικές  επεμβάσεις  για  να αποκατασταθεί  η  δυνατότητα  αναπνοής.  Δε  μπορούμε  να  ξεχάσουμε  τους τραυματισμούς  στην  περιφρούρηση  –  αλυσίδα  πορείας  ενάντια  στην  καταστολή  το 2009  με  αφορμή  ένα άδειο  μπουκαλάκι  νερό.  Για  να  αντιληφθούμε  την  ταχύτητα και  τη  δύναμη  της  βολής  των  βλημάτων αυτών  από  τα  όπλα  –  καραμπίνες  που χρησιμοποιούν,  στη  φετινή  17  Νοέμβρη  έσπασαν  με  αυτά  βιτρίνα βιβλιοπωλείου.  Οι μπάτσοι  γνωρίζοντας  τις  ζημιές  που  προκαλεί  η  χρήση  τους  σε  ευθεία  και  μικρή απόσταση  δε  διστάζουν  να  τα  χρησιμοποιούν  στοχεύοντας  το  πλήθος,  ενέργεια που  μπορεί  να προκαλέσει  βαρύτατους  τραυματισμούς  ακόμη  και  θάνατο.

 

Όλα  αυτά  δεν  είναι  η  εξαίρεση  του  κανόνα  ή  κάποιες  “ατυχείς”  στιγμές  αλλά  η ουσία  του ρόλου της  αστυνομίας σαν κατασταλτικός μηχανισμός προστασίας του καθεστώτος.  Για να  συνεχίσει αυτό  το  καθεστώς  εκμετάλλευσης  να  υπάρχει,  μας πνίγουν  στα  χημικά  στις  διαδηλώσεις (δημιουργώντας  αναπνευστικά προβλήματα σε πλήθος κόσμου), μας βομβαρδίζουν με χειροβομβίδες κρότου-λάμψης (προκαλώντας εγκαύματα και προβλήματα ακοής) και κάνουν δεκάδες προσαγωγές και συλλήψεις. Επειδή  ακριβώς  το  κράτος  φοβάται τις  δυναμικές  των  κοινωνικών  αγώνων  αμολάει τα πιστά του σκυλιά για να εκδικηθεί τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια και να τρομοκρατήσει όλους όσους κατεβαίνουν  στο  δρόμο.

 

ΥΓ  1:  Για  την  αντιμετώπιση  ακριβώς  αυτής  της  κατασταλτικής  βίας  οι  διαδηλωτές αναπτύσουν  την  άμυνά τους, με αντιασφυξιογόνες μάσκες, κράνη, παλούκια, μα πάνω απ' όλα τη συλλογική τους δράση, την συντροφικότητα  και  την  συνείδηση  ότι  έχουν  όλο  το  δίκιο  με  το  μέρος  τους.

 

ΥΓ 2: Οι ευθύνες για τους τραυματισμούς διαδηλωτών δεν μπορεί να εντοπιστούν μόνο στην πολιτική ηγεσία  ή  σε  συγκεκριμένο  σώμα  όπως  τα  ΜΑΤ  αλλα  διαπερνούν  όλη την  ιεραρχία  της  αστυνομίας  από  τα υψηλόβαθμα στελέχη μέχρι τον  τελευταίο μπατσάκο. Οι ευθύνες  είναι  και προσωπικές. Είναι ευθύνες συμμετοχής  σε  ένα δολοφονικό  μηχανισμό.  Το  μίσος  εναντίον  τους  συνεχώς  μεγαλώνει  και  απλώνεται σε  όλο  και  περισσότερα  κοινωνικά  κομμάτια.  Θα  ντρέπονται  να  βγουν  από  τα σπίτια  τους.

Δεν μας τρομάζουν μας εξοργίζουν. 

Όλοι στους δρόμους με αποφασιστικότητα και συνείδηση για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση

 

Συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης "Πέρασμα"

από το κατειλημμένο Μαραγκοπούλειο, Γούναρη 102