Το κείμενο αυτό γράφτηκε από τον Niccolò, τον Mattia και τον Claudio, οι οποίοι συνελήφθησαν στις 9 Δεκεμβρίου 2013 μαζί με την Chiara. Οι τρεις σύντροφοι, αν και βρίσκονται απομονωμένοι από τους υπόλοιπους κρατούμενους, έχουν τη δυνατότητα να συναντιούνται καθημερινά (ο Claudio και ο Niccolò μοιράζονται το ίδιο κελί και συναντούν τον Mattia στη διάρκεια του προαυλισμού και τις ώρες της κοινωνικότητας). Αντίθετα, η Chiara βρίσκεται σε σχεδόν απόλυτη απομόνωση για περισσότερο από ένα μήνα, δεδομένου ότι στην πτέρυγά της δεν υπάρχουν άλλοι κρατούμενοι σε καθεστώς υψηλής ασφαλείας). Το καθεστώς της λογοκρισίας στο οποίο υπόκειται η αλληλογραφία τους προκαλεί σημαντικές καθυστερήσεις στην εισερχόμενη και εξερχόμενη αλληλογραφία τους κι έτσι μόλις τώρα [μέσα Ιανουαρίου] είναι δυνατόν να δημοσιοποιήσουμε το κείμενο αυτό που γράφτηκε σχεδόν ένα μήνα πριν [μέσα Δεκεμβρίου].
Στις 13 Ιανουαρίου, το δικαστικό συμβούλιο απέρριψε όλα τα αιτήματα της υπεράσπισης, συμπεριλαμβανομένου εκείνου να αφαιρεθούν τα αδικήματα και τα επιβαρυντικά της τρομοκρατίας. Στην αίθουσα, οι εισαγγελείς Padalino και Rinaudo επανέλαβαν ότι η τρομοκρατική φύση των αδικημάτων που βαρύνουν τους τέσσερις συντρόφους μας δεν βρίσκεται τόσο στα περισσότερο ή λιγότερο βίαια χαρακτηριστικά της ενέργειας του Μάη που μας πέρασε, όσο στο συνολικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο εντάσσεται αυτή: την αντίδραση στην κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής Τορίνο-Λυών. Το γεγονός που ανησυχεί πραγματικά την εισαγγελία του Τορίνου και ολόκληρο το Κόμμα υπέρ της γραμμής TAV είναι ο εικοσαετής αγώνας ενάντια στο ταχύ τρένο, η προσπάθεια να δοθεί μια απτή μορφή σε εκείνο το Όχι γύρω από το οποίο αναπτύχθηκε το κίνημα.
Είναι μόλις 4 το απόγευμα και ο ήλιος πέφτει πίσω από τον επιβλητικό μεταλλικό αποτεφρωτήρα, ενώ μακριά διακρίνονται οι πρώτες κορυφές της κοιλάδας και η φαντασία συμπληρώνει το αδρό περίγραμμα του όρους Musiné. Βρισκόμαστε κλεισμένοι εδώ και δέκα ημέρες, αλλά η σκέψη μας ταξιδεύει ακόμα πολύ μακριά...
Ακόμα και οι πέτρες γνώριζαν ότι η εισαγγελία του Τορίνου ετοίμαζε κάτι μεγάλο. Μπορούσες να το καταλάβεις από το κρεσέντο των διώξεων ενάντια στο κίνημα, αλλά κυρίως από την έντονη προπαγανδιστική δραστηριότητα με την οποία διωκτικές αρχές, ΜΜΕ και πολιτικοί προσπάθησαν να σύρουν την αντίσταση NoTAV στη σκιά εκείνης της μαγικής λέξης που επιτρέπει τα πάντα: «τρομοκρατία». Επί ολόκληρους μήνες δεν μιλούσαν για τίποτα άλλο, σε ένα διαρκώς επαναλαμβανόμενο τροπάρι με σκοπό να προκαλέσει τη βίαιη καταστολή.
Τέλος, πήραν ορισμένα επεισόδια του αγώνα του περασμένου καλοκαιριού, πάνω στα οποία μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αυτό το υποβλητικό φαντασιοκόπημα, διαστρεβλώνοντας τα και κάνοντας τα να χωρέσουν στη δική τους κοσμοαντίληψη που αποτελείται από στρατιωτικούς και παραστρατιωτικούς, ιεραρχία, επιτήρηση και τυφλή βία.
Αυτά έκαναν για να δικαιολογήσουν τις έρευνες στα σπίτια συντρόφων που έγιναν στα τέλη Ιουλίου, έτσι κάνουν και τώρα για να αιτιολογήσουν τις συλλήψεις μας.
Όμως μια πραγματική άβυσσος χωρίζει εκείνο που θέλουν να βλέπουν στα πρόσωπά μας και αυτό που πραγματικά είμαστε.
Δεν μας ενδιαφέρει να μάθουμε ποιοι ήταν πραγματικά εκείνοι που πήραν το ρίσκο εκείνο το βράδυ του Μάη μέσα στα δάση της Clarea να σαμποτάρουν το εργοτάξιο – πολύ πιθανό να μην ενδιαφέρει ούτε τους ίδιους τους ανακριτές. Εκείνο που θέλουν είναι να έχουν κάποιον στα χέρια τους σήμερα για να επικρέμεται πάνω από το κίνημα και την ενεργητική αντίσταση η απειλή πολυετών φυλακίσεων έτσι ώστε να ανοίξουν ανενόχλητοι το εργοτάξιο της Susa.
Θέλουν οι άνθρωποι να μένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους και να κοιτούν από το μπαλκόνι τους το έργο που θα προχωράει. Κι όμως, οι άνθρωποι αυτοί διαθέτουν ήδη τα μέσα για να είναι πρωταγωνιστές: μάθαμε να φράζουμε το δρόμο, όταν όλοι φώναζαν «No pasarán», και να προχωράμε ανοίγοντας δρόμο με τα παλούκια μας, όταν τσιμεντένια εμπόδια μας έφραζαν το δρόμο. Μάθαμε να κοιτάμε μακριά όταν ο ορίζοντας γέμιζε δακρυγόνα και να ξανασηκώνουμε το κεφάλι όταν τα πάντα έμοιαζαν να έχουν χαθεί.
Ο τρόμος που σπέρνουν απλόχερα δεν θα μπορέσει να καταστρέψει τους μελλοντικούς καρπούς αυτού του αγώνα.
Θα χρειαστεί να συνεχίσουμε να οικοδομούμε χώρους και στιγμές συζήτησης για να ανταλλάσσουμε ιδέες και πληροφορίες. Για να ρίχνουμε προτάσεις και για να είμαστε έτοιμοι να επιστρέφουμε στους δρόμους και στα δάση.
Βράδιασε στις Valette [οι φυλακές του Τορίνο], αλλά πέρα από το σκοτάδι δεν υπάρχει και μεγάλη διαφορά με το πρωί, μιας και η θωρακισμένη πόρτα του κελιού παραμένει κλειστή 24 ώρες το 24ωρο: ύψιστης ασφάλειας.
Σε σχέση με την Πτέρυγα των Νεοαφιχθέντων, υπάρχει περισσότερη ηρεμία και καθαριότητα, αλλά η έλλειψη ανθρώπινης επαφής μάς καταπονεί.
Η κόλαση των πτερύγων B, C ή F (με εξαίρεση την απομόνωση στην οποία βρίσκεται υποχρεωμένη η Κιάρα) βρίθει από ιστορίες και εμπειρίες ζωής με τις οποίες «ζυμώνεσαι», με τις οποίες νιώθεις συνενοχή και αλληλεγγύη. Ήδη τον προηγούμενο μήνα, ο Νικολό, που είχε συλληφθεί από τον Οκτώβριο του 2012 στα πλαίσια μιας άλλης δικαστικής έρευνας, μπόρεσε να διαπιστώσει ότι ο απόηχος του αγώνα ενάντια στο TAV είχε φτάσει μέχρι το εσωτερικό των φυλακών και ότι για πολλούς αντιπροσωπεύει το θάρρος όσων σταμάτησαν να υφίστανται παθητικά τις αποφάσεις ενός καπιταλιστικού κράτους.
Για εμάς που είμαστε αναγκασμένοι στην απομόνωση σε μια ασηπτική πτέρυγα, έχει ζωτική σημασία να αρνηθούμε την απομόνωση και το διαχωρισμό μεταξύ των κρατουμένων: είμαστε όλοι «ποινικοί».
Και γι’ αυτούς τους λόγους θα ήταν καλό εάν στο εσωτερικό του κινήματος αναπτύσσονταν μια συζήτηση και δράσεις πάνω και ενάντια στη φυλακή.
Η πλειοψηφία των φυλάκων στις Valette ζουν εδώ, σε μεγάλα κτίρια εντός των τειχών, αυτοί δεν θα απελευθερωθούν ποτέ από τη φυλακή.
Όσο κι αν σε αυτή την ακτίνα μάς μεταχειρίζονται με ευγένεια, δεν θα διστάσουν ούτε στιγμή να μας κάνουν αναφορά κατ’ εντολή ενός ανωτέρου, όταν αποφασίσουμε να αγωνιστούμε για οποιονδήποτε λόγο. Τότε, με τις αναμνήσεις που κρατάμε σφιχτά, θα κάνουμε αυτούς τους «κλειδοφύλακες» να «μετανιώσουν» για τους περιορισμένους ορίζοντές τους.
«Είδατε ποτέ τη θάλασσα να ανοίγει δρόμο μέσα στα δάση ένα ωραίο απόγευμα του Ιουλίου, να πέφτει πάνω στην περίφραξη ενός εργοταξίου και να την παραβιάζει;»
«Αισθανθήκατε ποτέ την ανθρώπινη θέρμη ανθρώπων κάθε ηλικίας που στέκονται ο ένας πλάι στον άλλο, ενώ οι ασπίδες προχωράνε, η άσφαλτος του αυτοκινητόδρομου γίνεται ρευστή και τα μετόπισθεν γεμίζουν καπνούς;»
«Είδατε ποτέ ένα φίδι χωρίς κεφάλι και χωρίς ουρά ή μια βροχή από αστέρια στην καρδιά μιας καλοκαιρινής νύκτας;»
Εμείς ναι, και ακόμα δεν έχουμε χορτάσει.
Ο δρόμος είναι μακρύς, θα υπάρξουν συναρπαστικές στιγμές και ηχηρές ήττες, θα γίνουν βήματα προς τα εμπρός και θα οπισθοχωρήσουμε, θα μάθουμε από τα λάθη μας.
Προς το παρόν, κοιτάμε τη φυλακή μας στα μάτια και αυτό δεν είναι εύκολο, αλλά εάν «η Valsusa δεν φοβάται», εμείς ασφαλώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα λιγότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου