Την Κυριακή 2/6 και ώρα 16:00 στην παραλία Βοτσαλάκια στον Πειραιά γίνεται η σέντρα της 8ης αγωνιστικής του Athens Antifa League, επίσης θα υπάρχει χρόνος και μπορούμε να παίξουν όλοι μπάλα ή τουλάχιστον αυτοί που θέλουν να ιδρώσουν αλλά και μπύρες για αυτούς που θέλουν να παίξουν μπάλα στην κερκίδα, θα ακολουθήσει πάρτι με μουσική και ποτό…«Στην εποχή της απόλυτης εμπορευματοποίησης και εκμετάλλευσης του ποδοσφαίρου, των ομάδων-εταιριών και των υπέρογκων και προκλητικών μισθών, των στημένων αγώνων και της ντόπας, της συνεχούς καταστολής και ελέγχου εντός και εκτός γηπέδων, της απαγόρευσης μετακίνησης των “φιλοξενουμένων” οπαδών και της έξαρσης του φασισμού στα γήπεδα..., αποφασίσαμε μια ομάδα ανθρώπων που αγαπούν τον αθλητισμό γενικά, να διοργανώσουμε ένα ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα που να εξυπηρετεί την ανάγκη όλων μας για άθληση και όχι το οικονομικό όφελος, για συναγωνισμό και όχι ανταγωνισμό, που να διοργανώνεται από όλους μας - για όλους μας», αναφέρεται στην ανακοίνωση του Athens Antifa League.
Οι διοργανωτές του αντιφασιστικού πρωταθλήματος συνεχίζουν: «Μια εναλλακτική λίγκα ποδοσφαίρου στις γειτονιές της Αθήνας που θα ανατρέπει το σημερινό ποδοσφαιρικό μοντέλο, μια λίγκα αντιφασιστικού χαρακτήρα χωρίς διακρίσεις, μακριά από διαιτητές, από υποχρεωτικό αντίτιμο, κόντρα στην νοοτροπία των επάθλων, με στόχο εκτός από την καθαρή άθληση και την ευχαρίστησή μας, την προώθηση του αντιφασιστικού αγώνα.
Πιστεύουμε ότι έφτασε η ώρα να κάνουμε πράξεις τα πιστεύω μας, χωρίς να στεκόμαστε μόνο στα λόγια και να περάσουμε στην αντεπίθεση, χτίζοντας τα θεμέλια για το ποδόσφαιρο που οραματιζόμαστε. Δε θεωρούμε ότι με τον τρόπο αυτό θα αλλάξουμε τον κόσμο, πιστεύουμε όμως και αισιοδοξούμε ότι δημιουργώντας τις αυτοoργανωμένες εναλλακτικές δομές, κάνουμε ένα βήμα ενεργό στο να ευαισθητοποιήσουμε και να δραστηριοποιήσουμε την κοινωνία.
Γι’αυτό και καλούμε όλους/ες όσους/ες αγαπάνε το πραγματικό ποδόσφαιρο, το θεαματικό ποδόσφαιρο του δρόμου, μακριά από σκοπιμότητες, και θέλουν να στηρίξουν την προσπάθεια μας, να έρθουν σε επαφή μαζί μας δηλώνοντας την ομάδα τους στο antifaleague@espiv.net ούτως ώστε να γίνει πραγματικότητα το 1ο ANTIFA πρωτάθλημα 5x5 στην Αθήνα από τις αρχές του νέου έτους. Φιλοδοξία μας είναι να πάρουν μέρος όσες περισσότερες ομάδες, από όσο δυνατόν περισσότερες περιοχές της Αθήνας, έτσι ώστε εκτός από το μεγαλύτερο αγωνιστικό ενδιαφέρον, να υπάρχει χρώμα και πολυμορφία στο τουρνουά».
Το κάλεσμα για τον αγώνα στα Βοτσαλάκια:
Από το 1833 ο Πειραιάς μετρά μια ιστορία 180 χρόνων προσφυγίας, 180 χρόνια όπου οι κυνηγημένοι των επαναστάσεων, των πολέμων της φτώχιας έβρισκαν στον Πειραιά ένα απάγκιο, ή τον χρησιμοποιούσαν ως ενδιάμεσο σταθμό για την μετάβασή τους στην δυτική Ευρώπη ή την Αμερική. Έτσι λοιπόν αυτή η πόλη χωρίς γηγενείς είδε τους πρώτους πρόσφυγες να καταφθάνουν το 1833 αμέσως μετά τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας και έγινε ένα λιμάνι υποδοχής για τους χρεωκοπημένους επαναστάτες ναυτικούς της Ύδρας και για τους φυγάδες εμπόρους της κατεστραμμένης Χίου.
Ακολούθησε το δεύτερο κύμα προσφύγων, εκείνο των κρητικών επαναστάσεων, ενώ παράλληλα αγρότες της Μάνης, της Κυνουρίας, των νησιών του Αργοσαρωνικού, των Κυκλάδων και των Δωδεκανήσων εγκατέλειπαν τις πατρίδες τους και δημιουργούσαν μια νέα πατρίδα στους λόφους του Πειραιά, στην Πειραϊκή, στον Προφήτη Ηλία, στο Βώκο και τον Καραβά. Τα τοπωνύμια της πόλης μιλούν γι αυτό ακόμη: Υδραίικα, Μανιάτικα, Κρητικά, Καρπαθιώτικα, Σαντοριναίϊκα. Στις αρχές του 20ου αιώνα έως και τον Αʼ Παγκόσμιο Πόλεμο, το λιμάνι αποτελεί σταθμό μετεπιβίβασης για τη χώρα «του ονείρου», την Αμερική. Ατμόπλοια μεταφέρουν τους Έλληνες μετανάστες είτε απευθείας στην Αμερική είτε σε κάποιο λιμάνι της Δυτικής Ευρώπης για μετεπιβίβαση.
101.000 νέοι κάτοικοι, διπλασιάζουν τον πληθυσμό της πόλης και την έκταση της, καθώς στο Πειραιά καταφθάνουν και άλλα θύματα πολέμου αυτή την φορά από την Σμύρνη και τον Πόντο. Ο Πειραιάς εκείνη την περίοδο δέχτηκε τη μεγαλύτερη αναλογική αύξηση πληθυσμού σε σχέση με τα άλλα δύο αστικά κέντρα (Αθήνα Θεσσαλονίκη). Όλες οι βόρειες συνοικίες, η Δραπετσώνα, η Νίκαια, το Κερατσίνι και ο Κορυδαλλός, γεννήθηκαν μέσα σε λίγους μήνες και έγιναν μικρές πολιτείες στα χρόνια από το 1922 έως το 1928.
Την περίοδο 1941-1944 ο Πειραιάς γίνεται θύμα βομβαρδισμών, οι οποίοι ισοπέδωσαν το λιμάνι και μεγάλα τμήματα της βιομηχανικής ζώνης, προκαλώντας καταστροφές στις γύρω συνοικίες, με αποτέλεσμα μια τεράστια έξοδο από τις πληγείσες γειτονιές του κέντρου, την Πειραϊκή, τη Δραπετσώνα, προς την Αθήνα και τα βόρεια.
Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αλλά και του εμφυλίου ο Πειραιάς γίνεται πόλη υποδοχής μεταναστών για τα οικονομικά αλλά και πολιτικά θύματα ενός ακόμα πολέμου. Πιο συγκεκριμένα νησιώτες αλλά και ηπειρώτες πρόσφυγες, κυνηγημένοι κομουνιστές αλλά και θύματα του εμφυλίου βρίσκουν καταφύγιο στις γειτονιές του Πειραιά ή τον χρησιμοποιούνε ως λιμάνι προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά και την Αυστραλία, ο πληθυσμός της πόλης σχεδόν διπλασιάζεται για άλλη μια φορά: από 250.000 κατοίκους φθάνει τους 450.000. Οι νέοι μετανάστες κτίζουν τις γειτονιές των αυθαιρέτων κατοικιών δίπλα στις παλιές προσφυγουπόλεις, στην Αμφιάλη, στα ορεινά του Κερατσινίου και του Κορυδαλλού. Εκείνη την εποχή είναι που ολοκληρώνεται η τελευταία παραγκούπολη του Πειραιά το Πέραμα.
Ο τελευταίος κύκλος άρχισε το 1989, με τη μεγάλη πολιτική αλλαγή στο ανατολικό, σοσιαλιστικό μπλοκ, τον εμφύλιο πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και την οικονομική κατάρρευση της Αλβανίας. Ρωσοπόντιοι, Αλβανοί, Πολωνοί, Ρουμάνοι, Βούλγαροι, Γεωργιανοί, Αζέροι πέρασαν από τον Πειραιά, αναζητώντας τρόπο να φύγουν για τη Βόρεια Ευρώπη ή έμειναν εδώ. Ακολούθησαν οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι της Μέσης Ανατολής και μαζί τους τα κύματα προσφύγων της «Αραβικής Άνοιξης», της Παλαιστίνης, του Ιράκ, του Ιράν, του Αφγανιστάν και του Πακιστάν. Ο Πειραιάς, εκατόν ογδόντα χρόνια μετά, συνεχίζει να δέχεται τους κυνηγημένους των επαναστάσεων, των πολέμων και της φτώχειας.
Σε μια περίοδο που ο κυνηγημένος τελικά δεν είναι μόνο ο μετανάστης αλλά κυνηγημένος είναι ο κάθε καταπιεσμένος από ένα σύστημα που έχει ξυπνήσει τα πιο φασιστικά αντανακλαστικά του και έχει ξαμολήσει τράπεζες, δικαστήρια, αστυνομία και το πιο μαύρο κομμάτι της ανθρώπινης ιστορίας τους φασίστες στο κατόπι οποίου αντιδρά, όποιου δεν έχει να πληρώσει και όποιου τελικά δεν είναι συμβατός με την επιβίωση του συστήματος.
Σε μια περίοδο λοιπόν που το καθετί στο όνομα της επιβίωσης του καπιταλισμού έχει αποκτήσει την εμπορευματική του αξία, επιλέγουμε να στραφούμε σε διαδικασίες αντεπίθεσης σε διαδικασίες που προβάλουν έννοιες όπως η αλληλεγγύη και η ανατροπή, επιλέγουμε να θυμόμαστε το παρελθόν με τον δικό μας τρόπο και σχεδιάζουμε ένα διαφορετικό μέλλον από αυτό που μας πουλάνε. Επιλέγουμε λοιπόν να θυμόμαστε τις αλάνες όπου παίζαμε μπάλα με ότι μπορούσαμε να κλοτσήσουμε, κουτάκια, μπουκάλια, αυτοσχέδιες μπάλες από χαρτί, κλοτσάγαμε είτε υπήρχαν τέρματα είτε όχι, πολλές φορές απλά κατευθυνόμενοι στον προορισμό μας ντριπλάροντας κολώνες και περαστικούς, θυμόμαστε τους πρώτους μας φίλους στο δρόμο ή στην κοντινότερη πλατεία, πάντα παίζοντας μπάλα.
Θυμόμαστε ή διαβάζουμε για τις εποχές όπου ο λαός του Πειραιά ξεκινούσε από κάθε γειτονία για να δει μπάλα στην Μάντρα σε μια εποχή όπου ο παίκτης ερχόταν στο γήπεδο με τα πόδια, το τρένο ή το λεωφορείο και έμπαινε στο γήπεδο μαζί με τον κόσμο. Ξαναγυρίζουμε λοιπόν στις σύγχρονες αλάνες για να παίξουμε μπάλα και να βρεθούμε εκ νέου αντιδρώντας στην μηχανή εκατομμυρίων για λίγους που δεν θυμίζει σε τίποτα το ποδόσφαιρο που εμείς γνωρίσαμε.
Μια μηχανή που έχει την δυνατότητα να καθηλώνει εκατομμύρια έως και δισεκατομμύρια ανθρώπους μπροστά από μια οθόνη παρακολουθώντας ένα ολόκληρο star system γύρω από κάποιους ανθρώπους που έχουν καταντήσει βιοχημικές καταβόθρες καταναλώνοντας τα «πάντα» στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν ή να ανελιχτούν μέσα σε αυτήν την μηχανή συντηρώντας την και ταΐζοντας την με εκατομμύρια. Διαλαλούμε επίσης ότι θα πάρουμε κάθε τι που μας ανήκει πίσω διεκδικώντας την ελεύθερη πρόσβαση σε κάθε γήπεδο και αλάνα κόντρα σε κάθε αυθαιρεσία και φασιστική λογική. Ο Πειραιάς ήταν, είναι και θα παραμείνει πόλη αντιφασιστική»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου