Ω! Ο έντιμος πολίτης…τί επιτυχημένος που είναι και πόσα υλικά αγαθά συσσωρεύει! Έχει οικογένεια κι ακολουθεί μια συμπαγή ρουτίνα. Νάτος που βαδίζει στο δρόμο, μπαίνει στο μετρό, στο λεωφορείο ή στο αυτοκίνητό του. Ειδικός στο να καταναλώνει ελαφρές κι εύπεπτες ειδήσεις, είναι ο πρώτος που θʼ ασχοληθεί με υποθέσεις που ουδόλως τον ωφελούν: προβλήματα πλούσιων προσωπικοτήτων του «star system» ή φτωχοδιάβολων που μετατράπηκαν εν μια νυκτί σε ημίθεους επειδή βγήκαν σε κάποιο TV show, ευτελή περιοδικά, σπορ…κι είναι ο πρώτος που θα υπερασπιστεί την πατρίδα από ποιος ξέρει τι «εισβολές» και ιδεολογίες που θα μπορούσαν να (του) τη διαφθείρουν.
Απʼ όλα τα ζώντα είδη, ο έντιμος πολίτης είναι το μόνο που βαδίζει εθελοντικά προς το θάνατο, προς τον αφανισμό του. Όλα τα έμβια όντα τείνουν να υπερασπίζονται τον εαυτό τους όταν απειλείται η ύπαρξή τους. Μέσω της μετανάστευσης, του καμουφλάζ ή της ωμής δύναμης, τείνουν προς την αυτοσυντήρηση και δεν περιμένουν στωικά το θάνατό τους, όσο αναπόφευκτος και να ʽναι.
Αντιθέτως, ο έντιμος πολίτης απωθεί τη ζωή όπως αυτός που σπρώχνει μακριά του ένα δηλητήριο, βαδίζοντας χέρι-χέρι με φρουρούς κάθε είδους και αστυνομικούς προς την αρένα όπου θα κομματιαστεί και κατόπιν θα πεταχτεί στη λήθη. Και δε φτάνει αυτό: αποκρούει βίαια ή με καταγγελίες όσους αγκαλιάζουν τη ζωή και δεν συμβιβάζονται με το «να φυτοζωούν και απλά να κουβαλάνε μια ομοιόμορφη μάζα από σάρκα και κόκκαλα» (Σεβερίνο Ντι Τζιοβάννι).
Δεν είναι παράξενο που αυτό το ταπεινωμένο ον δέχεται συχνά να παίξει το ρόλο του στρατιωτικού, του μπάτσου ή του χαφιέ, χωρίς να εισπράττει δεκάρα γιʼ αντάλλαγμα. Επιπλέον, ο έντιμος πολίτης δεν αρκείται σʼ όλʼ αυτά, χρειάζεται και θεσμούς που τον προστατεύουν και ταυτόχρονα τον εκμεταλλεύονται (το κράτος και τη γραφειοκρατία του, τα εκφυλισμένα συνδικάτα, τις Μ.Κ.Ο. κοκ). Θεσμούς που του κοστίζουν πανάκριβα αλλά ποτέ δε θα του πουν τι πραγματικά συμβαίνει (αν και ο έντιμος, νομοταγής πολίτης μας, σε ελάχιστες περιπτώσεις θέλει να δει την πραγματικότητα…). Αν οι θεσμοί αυτοί δεν λειτουργούν, θα βρεθούν πάντα κάποιοι καλοθελητές που θα τρέξουν να τον συνδράμουν, συνήθως υπό το μανδύα ριζοσπαστικών κομμάτων.
Ο πολίτης αυτός είναι το συνώνυμο του ηθελημένα δούλου, ο ιδεότυπος εκείνων που αφήνουν να τους εξαπατούν τα πιο επιβλαβή γιʼ αυτούς άτομα, που μιλούν στο όνομα το δικό τους και γενικά του λαού. Είναι αυτός που αποδέχεται την ίδια του την παρακμή καταπίνοντας υποσχέσεις αλλαγής. Αυτός που είναι ικανός να τσαλαπατήσει την αξιοπρέπειά του (ενίοτε κι αυτή των άλλων…) σε αντάλλαγμα ενός αυτοκινήτου ή μιας τηλεόρασης, αυτός που «καλλιεργεί» το πνεύμα του με φτηνή λογοτεχνία και διψά συνεχώς για άχρηστα προϊόντα των οποίων η παραγωγή θα καταλήξει να καταστρέψει τον πλανήτη και την ανθρωπότητα.
Τι πρέπει να κάνουν απέναντι σʼ όλʼ αυτά οι επαναστάτες; …στους αγώνες που έρχονται δεν πρέπει να επιτεθούν μόνο στο κράτος και τους θεσμούς του• πρέπει επίσης να διαλύσουν αυτές τις αυταπάτες που κάνουν τους προλετάριους, τους εργαζόμενους, τους ανθρώπους να εγκλωβίζονται μέσα σʼ αυτό το άθλιο σαρκίο που λέγεται «έντιμος πολίτης». Οι εξεγέρσεις και οι κάθε λογής μάχες που δίνονται σήμερα μπροστά στα μάτια μας, μας δείχνουν ότι δεν είναι αρκετό να καούν τα αστυνομικά οχήματα και οι πολυεθνικές αλλά και οι αυταπάτες του έντιμου πολίτη, που τόσο φαινομενικά άκακες παρουσιάζονται.
«Μαζί με τον σκληρό τους επιούσιο, πρέπει να καταπιούν και σκληρές ψευδαισθήσεις»
Μανουέλ Ρόχας
Τo παραπάνω κείμενο είναι μετάφραση από το αργεντίνικο αναρχικό περιοδικό «Ο Προλετάριος» (τεύχος 3, Οκτώβριος 2002). Τόσο η επιλογή της μετάφρασης όσο και η χρονολογία έκδοσης του περιοδικού δεν είναι τυχαία: τον Οκτώβρη του 2002 είχαν περάσει μόλις 10 μήνες από την εξέγερση που συγκλόνισε την Αργεντινή, όταν, παρά τις χρόνιες, συνεχείς θυσίες των πολιτών στο βωμό της σωτηρίας της χώρας και της οικονομίας «τους» και υπό τα βλοσυρά παραγγέλματα διεθνών οργανισμών και εντόπιων πολιτικών, ξέσπασε μια άνευ προηγουμένου κρίση που συμπαρέσυρε εκατομμύρια Αργεντινούς στη φτώχεια και την απόγνωση. Την ίδια ώρα που ευρύτατα στρώματα της μεσαίας τάξης (για τα χαμηλά δε συζητάμε…) έπεφταν καθημερινά κάτω από το όριο της φτώχειας και λεηλατούσαν τα super market για να επιβιώσουν, τα κέρδη φυσικών εταιρικών προσώπων, μεγαλοεταιρειών και τραπεζών μεγάλωναν και διέφευγαν στο εξωτερικό, μαζί με τους πολιτικούς που την κοπάναγαν μʼ ελικόπτερα απʼ την ταράτσα του κοινοβουλίου.
Η μεγάλη μάζα του κόσμου είχε για χρόνια καταπιεί το χάπι της λιτότητας και των θυσιών στο όνομα της «σταθερότητας και ανάπτυξης» και, βέβαια, του πατριωτισμού. Δε σκέφτηκε ποτέ νʼ αγωνιστεί έστω για να επιβάλει να πληρώσουν τα σπασμένα οι χρυσοφόρες τράπεζες και τα προνόμια, των οποίων τα τερτίπια είχαν καταβαραθρώσει την οικονομία και ολόκληρες ζωές.
…Κι έφτασε τελικά, μετά από τόσες στερήσεις στο όνομα ενός «φιλότιμου» που μόνο αυτή επεδείκνυε (και ποτέ βέβαια η άρχουσα πολιτική, οικονομική κλπ τάξη), να βγαίνει στους δρόμους βαρώντας άδειες κατσαρόλες και να θρηνεί 35 νεκρούς, δολοφονημένους από την αστυνομία κατά τη διάρκεια των διαμαρτυριών και των συγκρούσεων που ακολούθησαν.
Δεν έχουμε σκοπό να προαναγγείλουμε το μέλλον στην Ελλάδα. Αλλά ούτε και να γίνουμε αμαχητί τα θύματα τόσο της πολιτικο-οικονομικής κλίκας όσο και των επιλογών του κάθε «έντιμου πολίτη». Όσοι/ες βρεθούν μαζί μας στις συγκρούσεις που έρχονται σε όλα τα επίπεδα, καλώς να ʽρθουν. Στη μοχθηρή, και μίζερη μέσα στην απύθμενη εξαχρείωσή της μάζα των «εντίμων», έχουμε προς το παρόν να πούμε μόνο ένα στίχο από το τραγούδι κάποιας παλιάς μπάντας:
…«Με ποιο δικαίωμα θα μας καταδικάσεις;»
*Εισαγωγικό σημείωμα του φύλλου αρ.7 (Μάρτης 2010) της εφημερίδας δρόμου Άπατρις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου